หลายวันมานี้ตติยาภารู้สึกหน้ามืดในยามเช้า เธอพยายามคิดว่าอาการเหล่านั้นเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอเนื่องจากช่วงนี้เธอมีงานหลายอย่างให้ทำ และเรื่องรบกวนจิตใจหลากหลายอย่างจนทำให้เธอรู้สึกตัวว่าเป็นคนกินไม่ได้นอนไม่หลับราวกับคนเป็นโรคซึมเศร้า
เช้าวันนี้ก็เหมือนเดิมที่เธอมีอาการพะอืดพะอมขมในคออยากอาเจียน แวบแรกที่นึกได้ก็คิดว่าสาเหตุน่าจะมาจากที่เมื่อคืนเธอไม่ได้ทานข้าว แล้วก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้นคือในช่วงดึกก่อนที่จะนอนเธอจงใจไม่ล็อคห้อง ยืนคิดอยู่หน้าประตูเป็นนานสองนานเพราะไม่แน่ใจการกระทำของตัวเองว่าต้องการอะไรกันแน่ หลายวันมานี้เธอจงใจแกล้งลืมเพื่อให้หมอหนุ่มมาห่มผ้าให้แล้วก็จุมพิตหน้าผากมนก่อนนอน เธอต้องการแบบนั้นทั้งที่บอกกับตัวเองและบอกกับคนอื่นว่าเธอไม่อยากวุ่นวายกับเขา
เธอเริ่มรู้ตัวว่าเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ... แต่เธอก็คิดว่าตนเองนั้นไม่ผิดคนที่ผิดก็คือเขาที่มาเฝ้าวนเวียนเทียวทำดีด้วยใ
