ความหนักใจเริ่มวิ่งปราดมาสู่ทั้งสอง อาการวิงเวียนของตติยาภาหายจางไปจนแทบไม่รู้สึก เป็นความกังวลมาแทนที่ว่าจะตีหน้ากลบความเขินไปบอกกับทุกคนอย่างไรว่าคืนดีกันแล้ว...
เขากับเธอมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา...
มันเป็นความหนักใจที่มีความสุขอย่างประหลาด...
ความรู้สึกอบอุ่นที่มีชีวิตน้อยๆ ที่เกิดขึ้นจากเขาและเธอสองคนนั้นเปี่ยมล้น... เขาว่ากันว่าเด็กน้อยคือโซ่ทองคล้องใจของพ่อแม่... เขาเชื่อแล้ว
“ผมตั้งชื่อลูกว่าลัคกี้ดีไหม เพราะลูกแท้ๆ ถึงทำให้ผมได้โชคดีชนะใจแม่ของเขา” สหภพบอก
“ใครว่าคุณชนะใจฉัน....” เธอบอกเขาค้อนๆ ถึงแม้ว่าสถานการณ์จะบังคับให้ต้องลงเอยกับเขา แต่เธอก็ยังไม่คิดจะเชื่อใจเขาเต็มร้อยนัก เพราะความเจ็บปวดที่ผ่านมานั้นยังทำให้เธอยับยั้งชั่งใจอยู่... “บทพิสูจน์มันไม่มีแค่นี้หรอก... คุณดีให้มันได้ตลอดไปก็แล้วกัน”
“ผมยอมให้คุณได้พิสูจน์ทั้งชีวิต” เขาบอกพร้อมกับยกมือขึ้นบ่งบอกว่าไม่ได้พ
