มารดาของตติยาภรนั้นเห็นด้วยที่เธอนั้นจะเข้ามาดูแลน้องเนยเต็มที่หลังจากที่รู้ว่าน้องเนยนั้นดีขึ้นเพราะลูกสาวคนเล็กของตัวเองอย่างเห็นได้ชัดจากคำยืนยันของตติยาภาซึ่งเป็นเจ้าของไข้เอง...
“มันคงเป็นชะตาฟ้าลิขิตนะลูก แม้ว่ามีการรักษาที่ดีจากการแพทย์สมัยใหม่ น้องเนยก็ไม่ตอบสนอง แต่กลับตอบสนองกับยัยเตย... ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดูแลหลานเอาบุญเถิดนะเตยนะ” นางบอกลูกสาวแล้วทอดสายตามองไปที่น้องเนยและน้องลัคกี้ที่วิ่งเล่นกันอยู่กับพี่เลี้ยงน้องลัคกี้ตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน
“พ่อนัทเองก็ไม่ค่อยมีเวลาดูลูกเท่าไหร่ ถ้าพ่อนัทไม่ลำบากใจเกินไปนักก็พาน้องเนยมาอยู่ที่บ้านนี้บ้างก็ได้ ให้ได้อยู่ใกล้กับยัยเตยท่าจะดี” นางบอกอัศวธร
“ผมก็อยากทำอยู่อย่างนั้นอยู่หรอกครับ... แต่เกรงใจ... คงทำได้เพียงแค่พาน้องเนยมาที่นี่บ่อยๆ และวันหยุดก็ให้อยู่กับคุณเตยเต็มเวลา... เท่านี้ ผมก็ถือว่าทุกคนกรุณาผมแล้ว”
“อย่าคิดอย่างนั้นสิพ่อนั
