EP:03 รักแรก
1496 คำ
นานวันผ่านไป...
ค่ายมวยเสมบดี
พรึ่บ!!
“ต๊ะเอ๋!”
“ไอ้พี่สอง ตกใจหมด เดี๋ยวถ้าฉันตกใจแล้วถีบพี่หงายท้องขึ้นมาทำไง เดี๋ยวก็หาว่าฉันไม่ดีอีก”
“มาส่งข้าวให้พี่เหรอน้องสาว” เขากำลังจะหยิบถุงข้าวกล่องในมือของเธอ แต่ทว่ากลับถูกเธอนั้นชักมือหนี้ พร้อมกับทำสีหน้าถมึงทึงเหมือนไม่พอใจ
“หึ้ย! ไม่ใช่ของพี่นะ จะกินทำไมไม่สั่งเล่า”
“อ้าว แล้วไม่ใช่ของพี่ มันของใครกันล่ะ ที่นี่มีใครเป็นลูกค้าประจำด้วยเหรอ?”
“มีสิ”
“ใครวะ?”
“พี่ไค”
“ห๊ะ?”
“เขาเป็นลูกค้าประจำตั้งนานแล้ว เพิ่งรู้หรือไง”
“อือ มันน่าจะซ้อมมวยอยู่ วางไว้ก็ได้เดี๋ยวบอกมันให้”
“ไม่เป็นไร ฉันรอเอาให้พี่เค้าเองดีกว่า”
“.....” คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไร เขามองนิ่งๆ กับร่างบางที่เดินผ่านเขาไป ก่อนจะวางกล่องข้าวลงและชะเง้อมองเข้าไปด้านใน
การกระทำของเธอมันน่าสงสัยจริงๆ แค่มาส่งข้าวแค่นี้ ทำไมต้องทำตัวแปลกแบบนี้ด้วย เพราะปกติเธอมาส่งข้าวส่งเสร็จแล้วเธอก็จะกลับเลยนี่นา
“พี่สอง เขาจะฝึกกันอีกนานมั้ย?” เธอเข้าไปไม่ได้ ทำได้เพียงชะเง้อมองเข้าไปด้านในเท่านั้นเอง
“สักพักล่ะ”
“งั้นฉันจะรอข้างนอกละกัน”
พูดจบแตงกวาก็คว้ากล่องข้าวที่วางลงก่อนหน้านี้แล้วเดินออกไปนั่งรอที่ด้านนอก
ฟึ่บ...~
แตงกวา : รออยู่เก้าอี้ด้านนอกนะ
แตงกวา : เสร็จแล้วรีบออกมา ฉันต้องรีบกลับ
พอส่งข้อความทิ้งหาเขาแล้วเธอก็นั่งเล่นโทรศัพท์ต่อ คั่นเวลารอเขาออกมาเจอกัน
จนกระทั่ง...
พรึ่บ!
เจ้าของร่างกำยำทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนตรงข้ามกับเธอ เสียงถอนหายใจของเขามันชัดเจน จนเธอรีบเงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไมวันนี้ช้า?”
“ใกล้ขึ้นชกแล้ว เลยต้องซ้อมหนักน่ะ”
“ฉันแวะเอาข้าวมาให้ แล้วก็จะบอกด้วยว่า ช่วงนี้ฉันยุ่งๆ คงไม่มีเวลามาเจอพี่” เพราะอยากมีงานเป็นของตัวเองด้วย เธอเลยวุ่นๆ อยู่กับการสมัครงานแบบออนไลน์ ไหนจะช่วยแม่หาคนช่วยขายของอีก
“อื้ม ไม่เป็นไรเลย พี่เข้าใจ”
เขาแปลกไม่เหมือนกับแฟนคนก่อนๆ ที่เธอเคยคบมาก่อนหน้านี้เลย บางคนแค่เธอไม่ตอบแชทหรือไม่มีเวลาให้ ก็จะออกแนวงอนไปเรื่อยเปื่อยไม่ฟังเหตุผล สุดท้ายก็เลิกกัน
แต่กับเขาคนนี้ มันไม่เหมือนกับคนที่ผ่านมาเลย เขาเข้าใจและดีกับเธอทุกอย่าง
“ว่าแต่พี่ชกที่ไหนเหรอ ฉันไปดูได้มั้ย?”
“ไกลอยู่นะ เราคงไปกับพี่ไม่ได้หรอก เพราะพี่ต้องค้างคืน”
“ก็จริง” เธอไม่ได้โกรธที่เขาพูดแบบนี้เลย เพราะที่เขาบอกแบบนี้ก็เพราะเข้าใจเธอต่างหาก ถ้าเธอต้องไปค้างคืนที่อื่นนั่นก็แปลว่าแม่เธอจะต้องขายของคนเดียวไม่มีคนช่วยเลย
“ไม่โกรธพี่ใช่มั้ย”
“จะบ้าเหรอ ฉันจะไปโกรธพี่ทำไม เรื่องแค่นี้เอง ต่อให้พี่บอกว่าฉันไปได้ฉันก็คงไม่ไปอยู่ดี”
“งั้นเหรอ”
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ ข้าวอยู่นี่นะ ฉันไม่คิดตังค์ ตอบแทนที่พี่ช่วยเก็บร้านคราวนั้น”
“ขอบคุณครับ”
“ไปล่ะ”
“เอ่อ...เดี๋ยวตอนค่ำๆ พี่ทักหานะ”
“อื้ม..”
เธอพยักหน้าให้กับเขาก่อนจะเดินหันหลังออกไป ระหว่างเดินไปที่รถเธอก็อมยิ้มอย่างมีความสุขไปตลอดทางด้วย
ที่เขาว่ากันว่าคนมีความรักมันมักจะมีความสุข มันเป็นอย่างนี้เองสินะ
ตอนแรกก็ไม้ได้คิดจริงจังอะไรขนาดนั้นเลย คิดด้วยซ้ำว่าคบแป๊บๆ ก็คงจะเลิกกันแล้วล่ะ เพราะผู้ชายชอบมองว่าเธอน่าเบื่อ มีดีก็แค่หุ่นแล้วก็หน้าตา นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรดีเลย ก็แหงล่ะเธอไม่ได้มีเวลามาพลอดรักกับแฟนเหมือนคนอื่นๆ นี่นา
แต่กับเขามันแปลก และเขาก็คือแฟนคนแรกที่เธอคบนานสุด และก็ไม่เคยมีปัญหาเลย ปกติเธอมีแฟนไม่เคยรู้สึกแบบนี้ด้วยซ้ำ หรือว่านี่มันจะเป็น...ความรักกันนะ
เพราะเธอกำลังหลงรักผู้ชายคนนี้เข้าให้แล้วสินะ ทุกครั้งที่ได้เจอหน้าเขาถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้
คิดแล้วมันก็มีความสุข มันมีชีวิตชีวาไปหมดเลย ใครๆ ก็คงต้องอิจฉาที่เธอมีแฟนดี หล่อเหลา หุ่นดีแถมเป็นนักมวย ซ้ำยังเป็นผู้ชายที่อบอุ่นอีกต่างหาก นี่มันผู้ชายในอุดมคติของสาวๆ หลายคนเลยนะ
“ไอ้แตงกวา!”
“หะ ห๊ะ?!”
“เหม่ออะไรอยู่ได้ ผัดแตงจะไหม้แล้วนะ”
“ว๊ายตายแล้ว!!”
“ไม่ตายหรอก แต่มันจะกินไม่ได้”
เธอรีบยกกระทะออกจากเตาอย่างกระวนกระวาย เพราะมัวแต่ยืนเหม่อยิ้มตาลอยจนลืมไปเลยว่าตัวเองนั้นกำลังทำอะไรอยู่
“เกือบกินไม่ได้แล้วนะเนี่ย”
“เหม่ออะไรขนาดนั้น มีเรื่องอะไรหรือไง”
“เปล่าๆ จ้ะแม่”
“ไม่มีเรื่องอะไรให้คิด ก็แสดงว่ามีความรัก”
“บะ บ้า ความรักอะไร แม่อย่าจับผิดแตงสิ ไม่มีสักหน่อย”
“เหม่อตาลอยซะขนาดนี้ คิดว่าแม่ดูไม่ออกหรือไง”
“.....” แตงกวาหลบหน้าผู้เป็นแม่ด้วยความเขินอาย เพราะถูกจับได้เธอเลยไม่รู้ว่าจะแก้ตัวว่ายังไงเหมือนกัน
ตั้งแต่ที่เริ่มใจสั่นกับเขา เธอก็มีอาการแบบนี้หนักมากขึ้นทุกวัน ซึ่งมันไม่เคยเป็นมาก่อนเลย แต่วันนี้มันกลับเป็น
“ให้ตายสิแตงกวา นี่แกรักพี่ไคเข้าให้แล้วเหรอ ไอ้บ้าแตง!!”
นั่งคุยกับตัวเองแล้วก็เขินยังไงก็ไม่รู้ ในหัวของเธอตอนนี้มันมีแต่ภาพของเขา ใบหน้าของเขา หุ่นของเขา ลอยวนเข้ามาไม่หยุดเลย แถมไม่เลือนหายไปอีกด้วย
วันถัดมา...
ณ ริมเขื่อน สถานที่เดิมที่ทั้งสองมักจะนัดพบกันเป็นประจำ เช่นเดียวกับวันนี้ที่นัดเจอกันอีกครั้ง เพราะไคโรนั้นจะต้องออกเดินทางไปเตรียมตัวขึ้นชก ซึ่งอาจจะไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย
“ทำไมมองพี่แบบนั้น”
“ฉันมองไม่ได้เหรอ?”
“เปล่า พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แค่สงสัยว่าเราจ้องพี่อะไรขนาดนั้น มีอะไรจะพูดหรือเปล่า”
“มีสิ มีเยอะเลย แต่ฉันกลัวว่ามันจะ...”
“พูดมาเถอะ พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ เข้าใจอยู่”
แตงกวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะเธออยากพูดในความรู้สึกของตัวเอง หลายๆ อย่างมันยังอึดอัดอยู่ในใจ ด้วยความที่คิดมาตลอดว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ ผู้ชายคนไหนคบก็พากันเบื่อไปซะทุกคน
“ว่าไงล่ะ ตอบพี่สิ มีอะไรจะถามเหรอ?”
“พี่ไม่โกรธแน่นะ”
“เอ้า ก็พูดมาสิ”
“ฉันเคยมีแฟนมาก่อน พี่ก็น่าจะรู้บ้างแล้ว”
“อืมรู้”
“แฟนที่ฉันเคยคบก็ไม่นานเลย เพราะฉันไม่มีเวลาให้พวกเขา เลยถูกมองว่าน่าเบื่อ แต่กับพี่นานสุดเลย นานกว่าคนอื่น ฉันก็เลยอยากรู้ว่า...ฉันน่าเบื่อหรือเปล่า ในสายตาของพี่”
“บ้าบอ จะน่าเบื่อทำไมกัน ดีออกนะพี่ว่า ผู้หญิงรู้จักทำมาหากิน รู้จักช่วยครอบครัวมันดีจะตาย น่าเบื่อตรงไหนกัน”
“ก็น่าเบื่อตรงที่ฉันไม่มีเวลาให้เขาไง”
“พี่ไม่คิดแบบนั้นนะ ขนาดเรายังเข้าใจพี่เลย ที่พี่ต้องซ้อม ต้องไปขึ้นชกแล้วติดต่อไม่ได้”
“ก็มัน...”
“มันก็เหมือนกันไง เราต่างคนต่างเข้าใจกัน มีขอบเขตให้ตัวเองได้ยืน ไม่ก้าวล้ำเข้าไป”
“.....” เธอยิ้มให้กับคนตรงหน้า อยู่กับเขาคบกับเขาแล้วเธอนั้นรู้สึกสบายใจมากจริงๆ เพราะเขาเข้าใจไม่เป็นเหมือนแฟนคนก่อนๆ หน้าของเธอ
“อย่าไปคิดมากเลย พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”
“อื้ม...แล้วนี่พี่เดินทางเมื่อไหร่?”
“วันนี้แหละ”
“อ้าว ไหนว่าไปพรุ่งนี้”
“เขาเลื่อนน่ะ พี่เลยมาหาเราวันนี้ กะจะมาบอกด้วย พี่ต้องไปหลายวันอย่าลืมคิดถึงพี่ล่ะ”
“พี่เองก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน”
“ครับ พี่จะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี”
“ถึงแล้วก็แชทบอกด้วยนะ”
“โอเคครับ”
“ฉัน...”
“พี่รักเรานะ”
“ค-คะ?!”
“ตกใจทำไม พี่บอกว่าพี่รักเรา”
“.....” ประโยคที่เขาพูดย้ำคำเดิมมันทำเอาเธอนั้นเขินอายไปหมดเลย แถมใจเต้นรัวไม่หยุดอีก นี่สินะ ความรัก
- ผู้เขียน
