EP:01 มาส่งข้าว
1842 คำ
...หนึ่งปีก่อนหน้านั้น
หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นกุดเดินก้าวเข้ามาในสนามมวย ความสวยของเธอมันเตะตาซะจนถูกมองเป็นจุดเดียวราวกับแสงไฟที่กำลังลอยมาในความมืด เธอเดินตรงไปยังชายคนนึงที่กำลังหันหลังยืนทำอะไรสักอย่างอยู่ ปลายนิ้วจิ้มสะกิดที่ไหล่ของชายคนนั้นให้หันมา และยื่นถุงกล่องข้าวที่เธอถือมาให้กับชายคนนั้นทันที
ฟึ่บ!!
"อ่ะ ข้าวกล่องที่สั่ง"
"อ้าว นึกว่ายังมาไม่ถึง"
"ถ้ายังมาไม่ถึงจะเห็นมั้ย ถามโง่ๆ"
"โอ้โหแตงกวา! มึงนี่ปากร้ายเหมือนเดิมเลยนะ สวยซะเปล่าพูดออกมาแต่ละคำกูนึกว่าป้าข้างบ้าน"
"อย่าปากดี เอาตังค์มาจะกลับแล้ว"
"เออๆ"
"คราวหน้าจะขึ้นราคารวมค่าส่งด้วยนะ"
"เอ้า ทำไมวะ นึกว่าส่งฟรี"
"เสียเวลาไง ร้อนก็ร้อนเนี่ย ถ้าผิวฉันดำกร้านขึ้นมารับผิดชอบได้หรือไง ตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไร แทนที่จะไปนั่งกินที่ร้านเอง"
"บ่นกูเป็นแม่เลยนะแตงกวา เดี๋ยวกูจะบอกน้ากลอยว่ามึงปฏิบัติกับลูกค้าประจำแบบนี้"
"ไม่พอใจก็ไปกินร้านอื่นดิ ฉันจะได้บอกลุงเสมว่าพี่ติดสาวที่..อุ๊บ!!"
หญิงสาวถูกปิดปากแน่นจนเธอพูดไม่ได้อีก เพราะอีกฝ่ายนั้นไม่ยอมให้เธอพูด ขืนมีคนได้ยินแล้วเอาไปบอกพ่อตัวเองมีหวังเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่
"เออแม่ง มึงนี่ชนะกูได้ตลอดเลยนะ"
"แหงสิ สวยขนาดนี้" พูดจบก็เอามือสะบัดผมตัวเองแบบสวยๆ เชิ่ดๆ
"อะค่าข้าวสามสิบ ติ๊บยี่สิบ" เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจให้ แต่ก็ต้องให้ เพราะต้องปิดปากเอาไว้ ไม่งั้นเดี๋ยวเรื่องแดงขึ้นมาแน่
"แบบนี้ค่อยน่าคุยกันหน่อย"
"อย่าพูดไปเรื่อยนะมึง พ่อกูรู้ขึ้นมาเป็นเรื่องแน่ๆ"
"เออๆ รู้แล้ว"
*************
...แตงกวา สาวสวยที่สุดแล้วในย่านนี้ (มั้ง5555) เป็นลูกสาวเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง สวยเก่งแถมหุ่นดีใครๆ ก็ชอบ แต่เธอไม่ค่อยสนใจใครเท่าไร เคยมีแฟนมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร แค่คบผ่านๆ คุยเล่นๆ เบื่อกันก็เลิกแค่นั้น
ลูกค้าประจำของร้านเธอคือลูกชายของเจ้าของสนามมวยที่นี่ ถึงอายุจะห่างกันอยู่หลายปี แต่ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เธอยังเด็กๆ นับถือกันเหมือนพี่ชายคนนึง ถึงจะด่ากันทุกครั้งที่เจอหน้ากันก็เถอะ
"แตงกวา!"
"???"
ร่างบางหยุดชะงัก ก่อนจะหันมองไปตามเสียงที่ดังขึ้นมา เธอเห็นเจ้าของเสียงแต่ยังงงเพราะไม่รู้ว่าเขาคือใครแล้วทำไมถึงรู้จักเธอ
"พี่เป็นใคร รู้จักฉันได้ไงอ่ะ?"
"เป็นเด็กในค่ายเนี่ยแหละ ก็เห็นเรามาส่งข้าวแทบทุกวัน"
"อ๋อ มีอะไรหรือเปล่า?"
"อ่า ถ้าพี่จะสั่งข้าว แล้วให้เอามาส่งพร้อมกับที่เอามาแทบทุกวันด้วยเลย จะได้หรือเปล่า?"
"มันก็ได้สิ จะเอาอะไรกินอะไรโทรไปสั่งแม่ฉันไว้ก็แล้วกัน แล้วก็บอกว่าจะให้เอามาส่งที่ไหน เดี๋ยวฉันเอามาส่งเอง"
"ครับ"
เธอมองเขาก่อนจะแบมือขออะไรสักอย่างจากเขา เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับงงกับการกระทำของเธอ
"อะไรเหรอ?"
"เอาโทรศัพท์มาสิ ฉันจะพิมพ์เบอร์ร้านไว้ให้ แล้วก็บันทึกไว้เอง อยากกินอะไรก็โทรไปสั่ง แต่ร้านหยุดทุกวันพุธนะ"
"อ๋อ ได้ครับๆ"
"พี่มาใหม่หรือไง ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเลย"
"เปล่าหรอก มาอยู่ได้สักพักแล้วล่ะ แค่ไม่ค่อยได้ออกมาเพ่นพ่านก็เท่านั้นเอง"
"อ้อ.."
"เอ้า! นึกว่ากลับไปซะแล้ว ยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้?" พี่ชายที่เธอเอาข้าวไปส่งให้ก่อนหน้านี้ทักทายขึ้น เพราะเห็นเธอยังยืนอยู่ที่หน้าค่าย
"คุยกับลูกค้าน่ะ"
"อย่าเผลอไปโดดกัดคอเขาเข้าล่ะ"
"ไอ้บ้า! ฉันไม่ใช่หมานะ!"
"ฮ่ะฮ่ะ นายเองก็ระวังนะ พิษแรงนะบอกก่อน อย่าเผลอโดนกัดเข้าล่ะ"
"อะ ไอ้พี่สอง! เดี๋ยวเถอะนะ!"
"ฮ่ะฮ่ะ"
"หัวเราะอะไร มันน่าตลกขนาดนั้นเลยหรือไง?"
"ปะ เปล่า ก็เห็นว่ามันน่ารักดี"
"ว่าแต่พี่ชื่อไรอ่ะ"
"ไค"
"ก็พี่ไง ฉันถามว่าพี่ชื่ออะไร ยังจะมาถามอีกว่าใคร"
"ก็ไคไง"
"ห๊ะ?"
"ไค พี่ชื่อไค ไม่ได้พูดว่าใคร ไคที่เป็นสระไอไม้มลาย แล้วก็คอควาย"
"หึ้ย! หลอกด่าป่ะเนี่ย"
"เปล่าๆ ก็แค่อธิบายไง กลัวเราไม่เข้าใจน่ะ"
"อือๆ ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่มั้ย ฉันจะกลับแล้ว ออกมานานเดี๋ยวแม่บ่น"
"ครับ ไม่มีอะไรแล้ว"
แตงกวาคว้ารถมอเตอร์ไซค์คันเก่าของตัวเองแล้วบิดกลับไป เธอต้องไปช่วยงานแม่ที่ร้านต่อ ถึงร้านจะไม่ได้ใหญ่โตแต่ลูกค้าก็แน่นร้านอยู่ทุกวัน
**********
...เวลาต่อมา
เอี๊ยด!!
"น้องแตงจ๋า..."
รถมอเตอร์ไซค์ของเธอนั้นเบรคกะทันหัน จะไม่เบรคก็ไม่ได้ เพราะมันมีคนมายืนขวางหน้ารถของเธอ จะชนให้แม่งขาหักแขนหักไปเดี๋ยวก็เป็นเรื่องเป็นราว ทำให้แม่ของเธอหนักใจไปอีก
"หลีกไปดิ๊ จะมาขวางทำห่าอะไร"
"พูดดีๆ กับพี่หน่อยสิ"
"ทำไมต้องพูดดี กับพวกอันธพาลแบบพวกมึง"
"แหมน้องแตง แบบนั้นมันก็พูดเกินไป พวกพี่ออกแนวนักเลงก็จริง แต่ก็ไม่เคยเป็นอันธพาลไปรังแกคนอื่นนะ"
"จะหลีกไปดีๆ มั้ย ไม่งั้นชนนะ"
"ถ้าจะชน ขอหัวใจของเรามาชนกันได้หรือเปล่า"
"ฮิ้วว!!~"
"แหวะ!!"
"ไปดูหนังกับพี่มั้ย เดี๋ยวออกค่าตั๋วให้ แล้วเดี๋ยวพาไปกินไอติมด้วย"
"หลีกไป..." แตงกวาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง คนกำลังอารมณ์ดีแท้ๆ กลับต้องมาอารมณ์เสียเพราะไอ้พวกนี้ซะได้
"ไม่เอาแบบนี้สิน้องแตง ดับรถแล้วคุยกับพี่ก่อนนะ"
"อ๊ะ!? มึงเอากุญแจรถกูคืนมาเดี๋ยวนี้!"
อันธพาลยังไงมันก็ยังเป็นอันธพาลอยู่วันยังค่ำสินะ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง ถึงจะปฏิเสธว่าแบบนี้ไม่ใช่การรังแก แต่มันจะไปต่างอะไรกันล่ะ
"พูดกับพี่ดีๆ ก่อน"
"....."
"อะๆ ขอแค่น้องแตงกวา ยอมไปดูหนังกับพี่ เดี๋ยวพี่คืนกุญแจรถให้เดี๋ยวนี้เลย"
สีหน้าของมันยังคงกวนอารมณ์ของเธอไม่หยุด เธอไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย เกลียดการกระทำแบบนี้มากด้วยซ้ำ
"ขอร้อง อย่าทำแบบนี้" พยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุดแล้ว ถึงในใจมันจะร้อนระอุแล้วก็เถอะ
"ว้าวๆ ๆ น้องแตงกวาขอร้องพี่เหรอเนี่ย"
"จะคืนดีๆ มั้ย ถามเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่พูดดี"
"พี่ก็บอกแล้วไง ว่าให้ตกลงไปเที่ยวกับพี่ก่อน แล้วพี่จะคืนกุญแจให้"
"ไอ้เวรนี่! กวนอารมณ์สักจริงเลย หมั่นไส้ว่ะ!!"
โป๊ก!!
"โอ๊ย!!"
ถึงจะอายุมากกว่า แถมเป็นลูกหลานคนใหญ่โตในหมู่บ้าน แต่เธอก็ไม่ได้กลัวอะไรขนาดนั้นหรอก มาทำตัวแบบนี้เธอไม่ถีบตกข้างถนนก็บุญเท่าไหร่แล้ว ตบหัวแค่นี้ก็แค่การเตือนแหละ
"อีแตง!"
"เฮ้ยๆ มีเรื่องอะไรกัน?"
"จำเอาไว้เลยนะ สักวันกูจะเอามึงมาทำเมียให้ได้!"
มันพูดแค่นั้นก่อนที่จะทิ้งกุญแจรถแล้วออกไปพร้อมกับพวกลูกสมุน รีบพากันขับรถออกไปราวกับว่าคนที่เข้ามาใหม่นั้นดูน่ากลัวมากๆ
น่ากลัวเหรอ? ไม่นะ หล่อจะตายไป เป็นพี่ชายที่เธอเจอในค่ายมวยเมื่อตอนกลางวัน พี่ไค
"เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"ไม่เป็นอะไร ขอบคุณนะ"
"แล้วนี่ไปไหนมา ทำไมกลับบ้านเอาค่ำเลย"
"ไปตลาดมา"
"อ๋อ..."
"แล้วมาทำอะไรแถวนี้?"
"มาวิ่งออกกำลังกายน่ะ ใกล้จะได้ขึ้นชกแล้ว ต้องวอร์มร่างกายเอาไว้ ช่วงนี้ฝึกหนักเลย"
"อ่อ..."
"พี่ไปส่งมั้ย"
"จะไปยังไง พี่วิ่งมาไม่ใช่หรือไง"
"ก็ใช่ไง เดี๋ยวพี่วิ่งตามรถไป ส่วนเราก็ขับมอเตอร์ไซค์ไป ดีออกพี่จะได้ออกกำลังกายด้วย"
"......" เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไง นอกจากพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะเดินไปขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป ถึงจะขี่อยู่ในความเร็วปกติของเธอ ซึ่งไม่ใช่คนขับรถเร็วอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังวิ่งเร็วตีคู่มากับรถของเธอได้ ดูสภาพเหมือนคนไม่เหนื่อยเลย
"ซ่าเหมือนกันนะเรา ไปหาเรื่องไอ้พวกนั้นน่ะ"
"เปล่านะ พวกมันมาหาเรื่องฉันก่อนต่างหาก แล้วใครจะไปยอมให้พวกมันมารังแกล่ะ"
"ผู้ชายทั้งกลุ่ม ตัวเองเป็นผู้หญิงคนเดียว ไม่กลัวบ้างหรือไง"
"พวกมันนักเลงปอดแหก มีอะไรให้กลัวล่ะ ตบให้หัวคว่ำเลย"
"หึหึ เก่งดีนะเราเนี่ย ดูไม่กลัวอะไรเลย"
"ก็...ไม่รู้สิ ทำไมต้องไปกลัวพวกอันธพาลพวกนั้นด้วยล่ะ ยิ่งกลัวพวกมันยิ่งได้ใจ"
"ยังไงก็ต้องระวังตัวไว้บ้าง เราเป็นผู้หญิง"
"......"
เธอขี่รถมาเรื่อยๆ พร้อมกับเขาที่วิ่งตีคู่กับรถมอเตอร์ไซค์ของเธอมา ไม่นานนักก็มาถึงทางแยก ซึ่งมันเป็นทางแยกที่เธอต้องแยกกับเขา เพราะมันคนละทางกันเลย
"ใกล้ถึงบ้านแล้ว ขับรถดีๆ ล่ะ"
"อื้อ ขอบคุณนะที่มาช่วยเมื่อกี้ แล้วก็ขอบคุณที่วิ่งมาเป็นเพื่อน"
"อื้ม คราวหน้าก็ระวังตัวด้วย"
"งั้น...เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาข้าวไปส่งให้ เอ่อ...ไม่คิดตังค์นะ ถือว่าเป็นคำขอบคุณ อยากกินอะไรล่ะ?"
"อะไรก็ได้ พี่ไม่เรื่องมากหรอก"
"โอเคๆ เดี๋ยวทำไปให้"
"ขอบคุณครับ"
เป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้สนิทกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักกันเพียงวันเดียว ปกติเธอไม่ค่อยสุงสิงกับใครสักเท่าไร และคนที่เธอสนิทด้วย พูดคุยด้วยมากๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ น้อยนักที่เธอจะคุยเล่นหรือคุยกับคนที่เพิ่งจะรู้จักนานๆ
ดูเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ กลับกัน ดูเหมือนคนซื่อๆ ด้วยซ้ำ สวนทางกับหน้าตา แล้วก็หุ่นของเขาเลยแฮะ
สมกับเป็นนักมวย หน้าตาก็ดี แถมหุ่นก็ดีอีกต่างหาก ถ้าได้มาเป็นแฟนก็คงดีไม่น้อยเลยล่ะ แต่มันก็เป็นเรื่องของอนาคต ยังไม่เคยมีแฟนเป็นนักมวยเลยสักครั้งเลย สงสัยต้องลองบ้างแล้ว
- ผู้เขียน
