“ทำไมต้องคอยหลบหน้าด้วย ก้านแก้ว”
ภัทรดนัยเดินตามก้านแก้วเข้ามาถึงในแผนกที่หญิงสาวทำงานอยู่
“คุณเข้ามาทำไมคะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าพอดี”
ภัทรดนัยถอนใจออกมาแรงๆ ตอนนี้เขาไม่ชอบความเคร่งครัดของก้านแก้วเลยให้ตายสิ
“ใครจะรู้จะเห็นก็ช่างมันเถอะ ฉันไม่สนใจอีกแล้ว ตอบมา ทำไมต้องคอยหลบหน้าฉันด้วย” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา หญิงสาวถอยหนี
“คุณภัทร... เอาไว้คุยกันที่บ้านเถอะค่ะ ตรงนี้ไม่ปลอดภัยหรอก เดี๋ยวคนอื่นจะมาเห็นเข้า”
“ทำไมเธอจะต้องกลัวคนอื่นมาเห็นด้วย กลัวอะไรนักหนา ฉันยังไม่กลัวเลย”
“ก็คุณเป็นคนบอกฉันเองนี่คะ ลืมไปแล้วหรือไง ว่าห้ามไม่ให้คนในบริษัทรู้เรื่องของพวกเรา”
คำที่ก้านแก้วใช้โต้แย้งทำให้ภัทรดนัยยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
“ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรพวกนั้นแล้ว ฉันเกลียดมากเวลาที่เธอทำเป็นมองไม่เห็นฉัน ทำเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตนในสายตาของเธอน่ะ”
เขาเดินเข้าหาไม่หยุด สีหน้าบอกให้รู้ว่าเขาหมดค
