ตกเย็นภัทรดนัยก็กลับบ้าน เขาขึ้นไปบนห้องนอน และก็มองไปที่ช่อดอกไม้แห้งเหี่ยวที่วางทิ้งอยู่บนหัวเตียง
ช่อดอกไม้ที่เขาซื้อให้กับก้านแก้ว...
“หวังว่าเธอจะมีความสุขดีนะ ก้านแก้ว”
แม้เขาจะพยายามทำเข้มแข็ง แต่ลึกๆ แล้วหัวใจกำลังปวดร้าวทรมาน
เขารักก้านแก้ว...
เขารักหล่อนมาสักพักแล้ว แต่เพิ่งมามั่นใจก็ตอนที่ไม่มีหล่อนอยู่ข้างกายแล้วนี่ล่ะ
มันสายไปแล้วล่ะ...
ทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว...
เขาก็แค่ต้องทำใจ ยอมรับกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นด้วยความเข้มแข็งเท่านั้นเอง
ชายหนุ่มเอนตัวเองนอนหงายบนเตียง ดวงตาจ้องมองไปที่เพดาน ความทรงจำครั้งที่เคยอยู่ร่วมกันมันกำลังทำให้เขาเจ็บเหลือเกิน
ก๊อก ก๊อก
ภัทรดนัยกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา
“ครับ”
“แม่เองพ่อภัทร ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม”
“เชิญครับ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่มารดาเข้ามาในห้องพอดี
“นอนแล้วเหรอลูก”
“ยังครับ”
