‘แม่ฝากของในกล่องนี้ให้กับคุณชะม้อยแม่ของหนูแก้วด้วยนะพ่อภัทร’
ภัทรดนัยชำเลืองมองกล่องกระดาษสีน้ำตาลที่ถูกห่ออย่างแน่นหนาบนเบาะรถข้างคนขับอีกครั้ง หลังจากที่เขาจอดรถที่หน้าลานบ้านของก้านแก้วแล้ว
ความจริงเขาไม่ได้สนใจหรอกว่า ของในกล่องที่มารดาให้มานั้นคืออะไร สิ่งที่เขาสนใจคือผลพลอยได้จากการทำหน้าที่ลูกกตัญญูต่างหาก
เพราะมันทำให้เขาได้พบหน้ากับก้านแก้วอีกครั้ง
สามเดือนแล้วนะที่ไม่ได้เจอกันเลย...
เขาก้าวลงจากรถ และเดินอ้อมรถคันงามไปเปิดประตูหยิบกล่องสีน้ำตาลขนาดเท่ากล่องบีของไปรษณีย์ขึ้นมาอุ้มเอาไว้
อดไม่ได้ที่จะหันมองไปรอบๆ ตัว ทุ่งข้าวยังคงเขียวขจีเหมือนเดิม
เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
อีกประเดี๋ยวเขาก็คงจะได้พบกับลูกสาวของเจ้าของบ้านเป็นแน่แท้
ภัทรดนัยอมยิ้ม ขณะก้าวยาวๆ ตรงไปยังบ้านไม้สองชั้นที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก
พอเขาเดินถึงบันไดบ้าน คุณพ่อกับคุณแม่ของก้านแก้วก็รีบกุลีกุจอ
