เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน ก้านแก้วก็เดินกลับมาที่บ้านของตัวเอง ก่อนจะชะงักกึก เมื่อเห็นรถยนต์คันคุ้นตา
เท้าของหล่อนติดแหง็กอยู่กับพื้นดินราวกับถูกทาด้วยกาวตาช้าง ขยับเขยื้อนไม่ได้เลย
“จ่อยไม่ได้โกหก...”
หล่อนพึมพำออกมาเสียงเบาหวิว และก็ช้อนตามองขึ้นไปบนบ้านของตัวเอง ร่างสูงใหญ่ของภัทรดนัยปรากฏแก่สายตา เขาเพิ่งก้าวออกมายืนตรงระเบียง และมองมาที่หล่อน
ก้านแก้วทำตัวไม่ถูก...
ใช่...
หล่อนไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง จะต้องพูดยังไง จะต้องแสดงท่าทางแบบไหนออกไป เมื่อได้เจอกับผู้ชายเจ้าของหัวใจอีกครั้ง
ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะหลีกเร้น การไม่เผชิญหน้ากับเขาคือทางออกที่ดีที่สุด
ก้านแก้วหมุนตัวและเดินจากไปอีกทาง ทำให้ภัทรดนัยรีบตะโกนเรียก ก่อนจะมีเสียงยุยงจากชะม้อยให้ตามก้านแก้วไป
“คุณภัทร... ตามไปสิคะ...”
“ครับคุณแม่”
ภัทรดนัยวิ่งลงบันไดแบบสองก้าวถึงพื้นดิน ก่อนจะวิ่งตามก้านแก้วไปติดๆ
เขาตามไปทัน
