พริมายังใช้ชีวิตเช่นเดิมภายใต้ปีกของเบญจมิน หลังจากเหตุการณ์ชวนทำตัวไม่ถูกวันนั้นเกิดขึ้น ทั้งสองคนก็เหมือนมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
จะว่าเป็นความรู้สึกดี ก็เรียกได้ไม่เต็มร้อย จะว่าความรู้สึกแย่ลงจากเดิมก็ไม่ใช่ รู้แค่เพียงว่ายามใดที่เผลอสบตากัน ประโยคของเบญจมินที่กล่าวออกมาวันนั้น ก็ผุดเข้ามาชวนให้คนทั้งสองทำตัวไม่ถูก
“ตื่นเช้าจัง” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใด อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงออกกำลังกายขาสั้น เดินเข้ามาในห้องครัว ที่พริมากำลังทำความสะอาด หญิงสาวจึงส่งยิ้มกลับไปให้
“เคยชินค่ะ คุณแมทธิวไปออกกำลังกายมาเหรอคะ”
“อืม... แล้วอาการแม่เป็นยังไงบ้าง” เพราะช่วงหลังมานี้ แมทธิวคือคนที่ต้องติดตามพริมาไปทุกที่ ทั้งสองคนจึงสนิทกันมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นแมทธิวก็ยังคงความแมทธิว ที่เงียบขรึมพูดน้อยเช่นเดิม
“ยังทรงตัวอยู่ค่ะ”
