สามวันต่อมา...
"โอ๊ย แพทริค...ฉันหนัก!" เสียงฉันโวยวายขึ้นหลังจากที่ถูกแขนแกร่งของคนที่นอนอยู่ด้านข้างพาดอยู่ที่กลางลำตัว โดยมันเป็นแบบนี้ทุกวัน! ตั้งแต่ที่เขาไม่ยอมกลับไปนอนห้องของตัวเอง ใช่! แพทริคเอาแต่มาอยู่ที่ห้องของฉันอยู่อย่างนี้ตั้งแต่สามวันก่อน แถมเขายังบังคับให้ฉันลาพักร้อนกับที่ทำงานตัวเองอีกด้วย! แน่นอนว่าข้อเสนอจากเขาค่อนข้างน่าสนใจ ฉันจึงยอม
"อยู่เฉย ๆ ดิ"
"นายก็ปล่อยฉันสิ"
"ฉันจะนอน"
"แต่ฉันไม่นอนแล้ว โอ๊ย! ปล่อย" ทุกวันฉันก็ต้องมานั่งปวดหัวอยู่กับความเอาแต่ใจของคุณชายเจ้าหนี้ ที่ไม่รู้ช่วงนี้เป็นบ้าอะไร ถึงเอาแต่มาคลุกคลีอยู่แต่กับฉัน
"แพทริค! ฉันบอกให้ปล่อยไง พวกมันรออยู่" ฉันบอกคนตัวสูงออกไป ทำให้อีกคนยอมปล่อยแขนแกร่งที่พาดอยู่กลางลำตัวฉันออก โดยวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องเดินทางไปถ่ายแบบให้กับธุรกิจของมอส เซฟ ภูมิ ก็ธุรกิจท่องเที่ยวที่พวกมันไปลงทุนไว้นั่นแหละ เห็นว่าอย
