ตอนที่ 22
ริมระเบียงชายทะเล
“อื้อ~ ถึงบ้านแล้วหรอ” ผมเบนสายตาไปมองผู้หญิงข้าง ๆ ที่เธองัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมกับหันซ้ายหันขวามองออกนอกกระจกรถทันทีที่ผมนั้นจอดรถนิ่งสนิท
“พี่เธียรที่นี่ที่ไหน” เธอมีสีหน้าดูกังวลและตกใจไม่น้อยก่อนจะหันมามองผมอีกครั้งด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“บ้านพักตากอากาศ” ตอบและส่งยิ้มให้กับเธอเล็กน้อยก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองพร้อมทั้งเปิดประตูออกมาเพื่อไปอุ้มเตชินที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวนั้นออกมา ทางด้านม่านฟ้าเองก็เดินลงจากรถตามผมมาติด ๆ
ทันทีที่พวกเราเดินลงจากรถกลิ่นของน้ำทะเลก็ได้ปะทะเข้ากับจมูก มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและสดชื่นไม่น้อย ด้านหน้าของพวกเราเป็นบ้านพักตากอากาศที่ผมตั้งใจซื้อไว้
ผมเคยวาดฝันว่าเมื่อผมมีครอบครัวผมจะมาอยู่ที่นี่ พาภรรยาและลูกมาสูดบรรยากาศรับลมทะเล วิ่งเล่นเหมือนครอบครัวทั่ว ๆ ไปที่ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งาน แล้วผมเองก็ไม่รู้ว่าควา
