ตอนที่ 20
พี่เธียรไม่กลับหรอคะ
หลังจากคำพูดของเขาก็ทำให้ฉันนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเมื่อเหลือบสายตาไปมองลูกชายที่นั่งอยู่ด้านหลังก็เห็นว่าตอนนี้เขานั้นหลับไปแล้ว ก็แหงละ! วันนี้ตะลอนเที่ยวทั้งวันแถมแหกปากโวยวายมีความสุขซะขนาดนั้น ไม่เพลียสิแปลก
เมื่อเห็นว่าลูกชายหลับไปแล้วฉันเองก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองนั้นเพลียเช่นเดียวกัน ยิ่งเมื่อสมองกำลังคิด ดวงตาก็เหมือนรับรู้ได้มันค่อย ๆ รู้สึกหนักอึ้งอย่างไม่สามารถจะเปิดมันออกให้เต็มตาได้ และสติสัมปชัญญะสุดท้ายที่จำได้คือความมืด และความเย็นจากเครื่องปรับอากาศหน้ารถก่อนที่ทุกอย่างจะวูบดับไป
”ม่านฟ้า”
ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของพี่เธียรพร้อมกับแรงสะกิดที่แขนจากด้านนอก ฉันหันมองหน้าของผู้ชายที่เปิดประตูยืนอยู่ด้านข้าง ด้านหลังนั้นมีน้องใจ๋ใจ๋และเตชินกำลังยืนมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกัน ห่างออกไปนั้นเป็นคุณคณินและคุณหมอเวียง
