วันต่อมา...
"ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยนะเฌอ แต่ฉันเพิ่งขอเงินเตี่ยไปลงทุนทำแบรนด์เครื่องสำอางแล้วเจ๊งน่ะสิ ถ้าบากหน้าไปขออีกเงินเตี่ยอีก มีหวังโดนไล่ออกจากบ้านแหงๆ"
"ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ" เพราะค่ารักษาของคุณป๋าก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเป็นโรงพยาบาลเอกชนอย่างน้อยก็ต้องเจ็ดหลักขึ้นไป
"แล้วนี่ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน"
"บ้านเช่าน่ะ เดือนละสองพัน"
"สองพัน! มันไม่เล็กเท่ารูหนูเลยเหรอ"
"..." เฌอแตมพยักหน้ารับ
"แล้วแกอยู่ได้เหรอ"
"อยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่ ตอนนี้ฉันมีทางเลือกซะที่ไหน"
"ไปอยู่บ้านฉันมั้ยล่ะ มีห้องนอนเหลือห้องหนึ่งพอดี"
"ไม่ล่ะ ถ้าฉันไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ คุณป๋าก็ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล ว่าแต่ทำไมยัยแม่ชียังไม่มาอีก"
พูดไม่ทันขาดคำพลับพลึงก็มาถึงพอดี พลับพลึงโผเข้ากอดเฌอแตมด้วยความคิดถึง หลังจากไม่ได้เจอกันมาสองปีเต็มๆ เพราะเฌอแตมเล่นไม่กลับไทยเลย
"ขอโทษนะที่มาสาย พอดีรถติดน่ะ"
"
