“พ่อบ้านหวังส่งแขกด้วย” ลู่เคอตัวออกคำสั่งจากนั้นไม่แม้แต่จะมองตามหลังฮูหยินม่ายคนงามอีกเลย
“ข้าไล่นางกลับไปแล้วเจ้าพอใจหรือไม่เฟยเอ๋อ” หลังส่งแขกไม่ได้รับเชิญกลับไป ลู่เคอตัวก็หันมาถามคนที่นั่งข้างๆ
เต้าเฟยหันมาเลิกคิ้วมอง หมั่นไส้กับท่าทีเอื่อยเฉื่อยของเขาเหลือเกิน “ข้าพอใจหรือไม่พอใจแล้วเป็นเช่นไร ในเมื่อท่านพี่ไม่รับนางเป็นอนุเอง ซ้ำยังหลอกนางว่าที่ไม่รับนางเข้าจวนนั้นเป็นเพราะรักข้าอยากถนอมข้า แต่ข้าว่าท่านไม่ชอบนางมากกว่าแล้วใช้ข้าเป็นข้ออ้าง”
ลู่เคอตัวลอบยิ้ม นึกขำท่าทางน่าเอ็นดูของนาง เขาไม่ตอบคำถามของนางแต่ถามเรื่องอื่นแทน
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าหายโกรธข้าได้แล้วใช่หรือไม่ เรื่องที่คอกม้าข้าขอโทษที่รังแกเจ้ามากไป คืนนี้ข้าจะไม่อยู่ที่จวน ไม่ได้รังแกเจ้าอีก เจ้าไม่เจอหน้าข้าเผื่อว่าจะหายโกรธข้าเร็วขึ้น”
เต้าเฟยโกรธ แต่ใจที่อยากรู้ว่าเขาจะไปไหนมีมากกว่าจึงอดถามขึ้นไม่ได้ “ท่านพี่จะ
