ลู่ฟู่เฉิงยักไหล่ เพราะเขารู้อยู่แล้ว เขาหันกลับไปมองหน้าเธอแต่ในความมืดนั้นเธอมองไม่เห็นสายตาลุ่มลึกนั้นแต่ที่สัมผัสได้เขาฉวยข้อมือของเธอเอาไปจับไว้ให้เดินตามราวกับจูงเด็ก
“เฮ้ หนูน้อยเธออยู่ไหน ได้ยินเสียงฉันไหม ในนั้นนี้มีอันตรายออกมานะ” ลู่ฟู่เฉิงร้องเรียกรู้สึกแปลกใจเขาเดินตามเด็กน้อยมาติดๆ แต่เด็กคนนั้นเดินไวมากเขาเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะถูกหินหล่นทับสุสานนี้คงสร้างมาราวๆ สามร้อยกว่าปีด้านบนปัจจุบันนี้เป็นถนนมีรถวิ่งผ่านอาจทำให้โครงสร้างของสุสานเสียหาย
“แปลกจริงเด็กคนนั้นกับแมวของเธอหายไปไหนไวมากเราสองคนก็ตามเธอมาติดๆ” เจินเจินออกความคิดเห็นแต่ครั้งนี้ลู่ฟู่เฉิงก็เห็นด้วย
เมื่อเดินเลยลึกเข้ามาเขายังพบกับซากรถม้าโบราณอีกสี่คัน
ไฟจากกระบอกไฟฉายที่สาดส่องทำให้เจินเจินที่มองตามมือเขาไปเห็นว่ารถม้าประกอบด้วยเครื่องสำริดทำให้เธอประเมินคร่าวๆได้ว่าสุสานนี้คงเป็นสุสานของขุนนางชั้นสูงหรือไม่ก
