‘หนูลี อย่าคิดไปเป็นสะใภ้บ้านนี้เชียว ญาติฟากแม่ตาพชรร้ายกันทั้งตระกูล’
‘หัวสูง ดูถูกคนจน นี่ถ้าไม่ท้องตาพชรจ้างให้ย่าก็ไม่รับมาเป็นสะใภ้หรอก’
วราลีหยุดพูด เธอจะไม่พูดถึงคนที่จากโลกนี้ไปแล้วในแง่ลบ
“ทำไมเหรอครับลี”
วราลีรีบปฏิเสธ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่ถ้าไม่ได้ฟังจากปากคุณเอง ใครมาเล่า ลีก็คงไม่เชื่อ”
ภายในความคิด วราลีก็เข้าใจแล้วว่าทำไมคุณย่ารำไพของเขาจึงพูดถึงลูกสะใภ้ว่าร้ายกาจ หัวสูง ชอบดูถูกคน ใส่หัวเธอตลอด แต่กลับเยินยอว่าพชรเป็นคนดี จิตใจดี มีนิสัยติดดินผิดมารดา คุณย่ารำไพท่านก็เสียไปแล้ว หญิงสาวไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้สามีรู้สึกไม่ดีกับคุณย่าอีก เพราะเธอเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีใครหรอกที่ดีไปหมดทุกเรื่อง คนที่ดีที่สุดใช่ว่าจะไม่มีข้อเสียไร้ตำหนิ เช่นเดียวกับไม่มีใครที่เลวร้ายไปเสียทุกเรื่องหรอก
วราลีรู้จักคุณย่ารำไพของเขา เพราะในระหว่างที่เธอศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัย ก่อนจะได้งานในร้าน
