คุณกาบแก้วเห็นหลานไปแล้วก็รีบเข้าเรื่อง “อิแม่ไปยะหยังตี้สำนักงานนักสืบเจ้า บ่าหันอู้หื้อน้องฟังเลย” (คุณแม่ไปทำอะไรที่สำนักงานนักสืบคะ คุณแม่ไม่เห็นเคยพูดเรื่องนี้ให้ดิฉันฟังเลย)
“กะลองหื้อแม่อู้ ตั๋วจะขี้เดียดลูกใป้ตั๋วแหมก่ะ เปิงขนาดละก่ะ ได้ลูกใป้เป๋นแม่ญิงแฮ่นๆ” (ก็ลองฉันพูดออกมา แกจะรู้สึกขยะแขยงลูกสะใภ้แกยิ่งกว่านี้ งามหน้าไหมล่ะ ได้สะใภ้เป็นผู้หญิงหยำฉ่า)
พชรไม่พูดไม่ได้แล้ว เขาสงสารวราลี ไม่รู้คุณยายเอาอะไรมาพูดว่าร้ายเมียเขานัก
“คุณยายครับ ผมรับรองได้ว่าเมียผมไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณยายกล่าวหา ถ้าลีเป็นแบบนั้นจริง ผมคงไม่เอาลีมาเป็นเมียหรอก คุณยายมีหลักฐานหรือครับถึงว่าลีเป็นผู้หญิงหยำฉ่า”
คุณสุคนธาสะบัดหน้าอย่างแรง นางขุ่นเคืองกับคำพูดหลานชายที่เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ถึงจะไม่ชอบลูกเขย แต่ฝ่ายนั้นแต่งงานกับลูกสาวนางไม่นานก็อายุสั้นเพราะอุบัติเหตุ พอไม่ต้องทนเห็นหน้าลูกเขย น
