36
สาวน้อยผมชมพูของคุณหมอ
“ฉันถามจริงๆ พวกเธอเป็นเพื่อนกันแบบไหน?”
ชัญญ่ามองหน้าลูกโป่ง แต่มือที่วางบนตักใต้โต๊ะจับกันไว้ ทุกเหตุการณ์ที่เจอมา ทั้งโดนข่มขู่และเพื่อนจากไป ทำให้พูดอะไรออกมาต้องระวัง
“อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ ชัญญ่าไม่อยากให้ถึงหูมล”
“เธอเห็นว่าฉันเป็นคนปากมากรึไง”
“เปล่าค่ะ”
“ก็พูดมาซะสิ ถ้าไม่อยากให้ไอ้บ้านั่นวนเวียนไปเอาเธอซ้ำๆและเอาเอดส์มาให้” ก็จริงอย่างที่ลูกโป่งพูด และคำพูดของลูกโป่งก็ไม่ต่างจากใบชาเลย
‘บอกกูมาชัญญ่า มันทำอะไรมึง’
‘กู...’
‘จะอมพะนำทำไม ไอ้บ้านั่นมันตัวเชื้อโรคจะยอมให้มันเปิดกระโปรงมึงไปตลอดและเอาเชื้อโรคมาให้งั้นเหรอ กูน่ะสะอิดสะเอียนมันแทบบ้า พูดถึงแล้วก็แหวะ’
ชัญญ่าสู้หน้าลูกโป่งอีกครั้ง อะไรก็ได้ขอแค่หลุดจากบ่วงที่ผู้ชายคนนั้นกักขังเธอเป็นอีตัวบนเตียงไปวันๆ เธอเห็นบางอย่างในตัวลูกโป่งนั่นคือความไว้ใจ ไม่ใช่คนปากปราศรัยแต่ใจเชือดคอเหมื
