25
อยากรู้เหรอ?
“อีกแก้วได้ไหมคะ”
ลูกโป่งรินแชมเปญให้ใบชาอีกแก้ว นี่แก้วที่สี่แล้วเธอก็ไม่มีทีท่าจะหยุดดื่ม และที่สำคัญไม่กลัวคนแปลกหน้าอีกแล้ว แค่มองหยั่งเชิงทุกครั้งเวลาลูกโป่งรินแชมเปญให้ พอได้แก้วแชมเปญมาก็รีบยกดื่มราวกับมันเป็นน้ำเปล่าที่กำลังกระหาย
“พอแล้วลูกโป่ง ไม่ต้องรินอีก”
ใบชาหันมองขวับ
“ทำไมคะ”
“เพราะเธอจะเมา”
“ทำไมเมาไม่ได้คะ”
“แค่นี้ฉันก็เหนื่อยกับเธอมากแล้ว ถ้าเมาอีกฉันคงหมดความอดทน อุ้มไปโยนทิ้งเป็นลูกหมาข้างถนน” ลูกโป่งกอดอกมองพี่ชายกับรุ่นน้องแล้วลอบหัวเราะกับคำขู่นั้น เพราะไม่เคยเห็นนายแพทย์ปรัชวิชญ์เป็นแบบนี้มาก่อน
ถ้าอะไรรำคาญตาเขาจะลุกขึ้นเดินหนี แต่นี่เอาแต่นั่งมองหน้าใบชาและเอ็ดเธอด้วยสายตาและคำพูด
“ทำไมคุณหมอไม่ตามใจเลยคะ”
“หัดใช้สมองคิดว่าเธอคือคนป่วย ควรรับสิ่งดีๆเข้าร่างกาย”
“ใบชาไม่ได้ป่วยนะ ปกติดี”
“เพิ่งตายแล้วฟื้นนี่เหรอไม่ป่วย?” คนถูกเอ็ด
