"อื้ออ.."
เสียงหวานแหบแห้งครางอื้ออึงในลำคอทำให้คิมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงเอ่ยเรียกชื่อของร่างบาง ที่ทำให้เขากระวนกระวายใจมากไม่น้อย เมื่อเห็นใบหน้าสวยซีดเซียวไร้สีเลือด
"แพร..แพรเป็นยังบ้างครับ"
"แพรเวียนหัวค่ะ แล้ว..แพรมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ แพรจำได้ว่า..."ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบห้อง คงเป็นโรงพยาบาลสินะ ฉันจำกลิ่นนี้ได้
"พี่ขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้รับสาย" ท่อนแขนแกร่งสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่น ตอนนี้ผมพอจะรู้ความรู้สึกของตัวเองแล้ว ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับใครผมมั่นใจ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่ยอมเสียเธอไปเด็ดขาด
"ไม่เป็นค่ะ กอดซะแน่นเชียวแพรหายใจไม่ออก"
"พี่ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ"
"....หมอบอกว่าแพรเป็นอะไรหรอคะ" อะไรของเขาเนี่ย ทำไมต้องทำเหมือนตัวเองเป็นคนผิดล่ะ
"แพ้ยาคุมฉุกเฉินครับ...ต่อไปนี้แพรห้ามกินมันอีกนะ"
"......" แพ้ยาคุมฉุกเฉินงั้นหรอ จำได้แล้ว ฉันซื้อยาคุมแบบเ
