ติ้ด…ติ้ด…
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังเบา ๆจากหัวเตียง
แอลลี่ขยับตัวน้อยๆ พร้อมเสียงหาวยาวเหยียด
“อืมม…~~~ ห้าววววววว…”
เธอบิดขี้เกียจช้าๆ พลิกตัวไปอีกข้างอย่างไม่อยากตื่น
แล้วจู่ๆสายตาก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง
“หือ…”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
“พี่คูเปอร์”
เธอเรียกเขาเสียงเบา เหมือนเสียงกระซิบ
เขานั่งกึ่งนอนอยู่ข้างเตียง ศีรษะฟุบลงบนที่นอนข้างเธอ แขนหนึ่งยื่นมาพาดบนเตียง ส่วนอีกข้างวางไว้ที่หน้าตัก ริมฝีปากหยักนิ่งสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอแบบคนหลับลึก
ดวงตาคมที่ปกติจ้องมองเธอจนใจเต้น ตอนนี้ปิดสนิทดูสงบเหลือเชื่อราวกับคนละคน
แอลลี่นอนตะแคงข้างมองเขานิ่งๆอยู่นาน ใจเต้นรัวแบบไม่รู้สาเหตุ
“เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่กลับไปนอนห้อง”
เมื่อกวาดตามองดีๆ ก็เห็นว่ารอบตาเขาคล้ำเล็กน้อย ท่าทางน่าจะเพลียจัดจากเมื่อคืน
“ฮึ!”
เธอหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนกระซิบแทบไร้เสียง
“เมื่อคืนแ
