บ่าย3โมงตรง หน้าห้องคูเปอร์
แอลลี่มองเวลาที่หน้าจอมือถือแล้วหน้ามุ่ย
“นัดกันบ่าย3โมง แต่คูเปอร์ยังเงียบกริบ
เธอเดินตรงไปที่ห้องของเขา ก่อนจะเคาะเบาๆ
ก๊อกๆๆ
ไม่มีเสียงตอบกลับ
เงียบสนิทจนเธอต้องขมวดคิ้ว
“อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่น”
เธอบิดลูกบิดเบาๆ แล้วพบว่าประตูไม่ได้ล็อก
“อย่าหาว่าฉันบุกรุกก็แล้วกัน”
แอด!~~~
ประตูเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นห้องที่มืดสลัว ผ้าม่านยังปิดสนิท และเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขายังดังอยู่จากบนเตียง
“โห!!หลับจริงเหรอเนี่ย”
เธอพูดเสียงแผ่ว พลางเดินเขย่งเข้าไปใกล้เตียงอย่างเงียบที่สุด
คูเปอร์นอนตะแคง ผ้าห่มคลุมแค่เอว ผมยุ่งเล็กน้อย แอลลี่เท้าคางมอง แล้วพูดเบาๆคนเดียว
“ให้ตายสิ คนอะไรนอนยังหล่อ”
เธอพูดพร้อมสำรวจไปทั่วกรอบหน้า แต่ทันใดนั้น
“เธอเข้ามาในห้องผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง!!”
เสียงทุ้มงัวเงียดังขึ้นจากเตียง
คูเปอร์ยังไม่ลืมตา แต่รู้ตัวว่ามีใครบางคนยืนอยู่ใกล้
