10 พี่ชายเหรอ
1497 คำ
1 อาทิตย์ต่อมา
ก๊อกๆๆๆ!!
ก๊อกๆๆๆ!!
เสียงเคาะประตูห้องนอนของคูเปอร์ดังลั่นรัวราวกับมีใครมาตีกลองชุดใหญ่
แอ้ดดด—!!
ประตูถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง ก่อนเจ้าของห้องจะโผล่หน้าออกมาพร้อมสภาพหัวฟู เสื้อยืดยับยุ่ง และตาแดงจากการนอนไม่พอ
“โอ้ย!! จะเคาะอะไรนักหนาวะ รบกวนเวลาคนหลับคนนอนชิบหาย”
เขาบ่นงัวเงีย เสียงแหบเพราะเมื่อคืนเพิ่งกลับจากผับไดม่อนตอนเกือบตีสี่ หลังจากธีร์ธัชกับน่านน้ำกลับจากต่างจังหวัดแล้วโทรตามให้ไปดื่มแบบไม่ให้ตั้งตัว
“นี่พี่ลืมแล้วรึไง ว่าวันนี้ฉันต้องไปรายงานตัว!”
เสียงแหลมสูงดังสวนกลับมาทันที
คูเปอร์ปรือตาลงมอง แล้วก็เหมือนสมองจะตื่นขึ้นมานิดนึง ก่อนตาจะเบิกโตขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
ร่างของแอลลี่ในชุดนักศึกษารัดติ้วสุดๆ เด่นชัดตรงหน้า
เสื้อเชิ้ตขาวสะอาดแนบไปกับตัว กระโปรงทรงเอเข้ารูปพอดีเป๊ะ เอวคอด สะโพกชัด
ผมยาวปล่อยสลวย แต่งหน้าเบาๆ แต่ดูรวมๆ แล้วคือ โคตรพร้อมจะไปฆ่าคนในมหาลัย
เขากะพริบตาถี่ๆ แบบไม่อยากยอมรับว่าเพิ่งอึ้งไปกับความเพอร์เฟคของเธอ
“ชุดอะไรของเธอวะ ใส่มาได้ไงรัดขนาดนี้ จะไปเรียนรึจะไปอ่อยผู้ชาย”
เขาบ่นเธออย่างหงุดหงิด คิ้วขมวดมุ่นจนเป็นปม
“ชุดนักศึกษาไง ฉันก็ใส่ตามระเบียบทุกอย่าง”
แอลลี่ตอบพร้อมไหวไหล่แบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มดูตัวเองเล็กน้อย มันแปลกตรงไหนเธอออกจะสวย เขาต่างหากที่ตาไม่ถึง
คูเปอร์มองเธอจากหัวจรดเท้าแล้วก็ถอนหายใจแรง
“เฮ้อ!!ระเบียบบ้านเธอเขาไม่มีคำว่า ใส่หลวมๆหรือไงวะ กระดุมจะปริแล้วนั่น”
คูเปอร์ยังบ่นให้น้องตัวแสบไม่เลิก
“ก็คนมันหุ่นดีอะ ใส่อะไรก็เป๊ะ”
เธอตอบพลางยิ้มหวาน แต่อารมณ์นี่คือยิ้มแบบยั๊วะเขานั่นแหละ ยิ่งเห็นเขาหงุดหงิดยิ่งน่าแกล้ง
“หุ่นดีตายแหละ ดูกระโปรงซินั่น เดี๋ยวพวกผู้ชายได้อ่านกินกันพอดี”
คูเปอร์พึมพำในลำคอเบาๆ แต่แอลลี่ได้ยิน
“หืม..นี่พี่หวงฉันเหรอ ธรรมดาอะเนาะคนมันสวย”
เธอเลิกคิ้วถามตรงๆ สีหน้ากวนประสาทที่สุดในสามโลก
“หวงบ้านเธอน่ะสิ ไปเปลี่ยนเลย จะไปเรียนหรือจะไปหาผู้ชายวะ”
เขาบ่นอย่างหัวเสีย พยายามทำเสียงนิ่งแต่ในใจมันดันรู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้ ชุดที่เธอใส่มันขัดหูขัดตาเขาไปหมด
“ไม่เปลี่ยนค่ะ เพราะชุดอื่นก็แบบนี้หมด พี่รีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย ถ้าฉันไปรายงานตัวไม่ทัน ฉันจะฟ้องคุณป้ากับคุณลุงหักค่าขนมพี่”
เขาแทบกุมขมับ เด็กนี่เอะอะก็จะฟ้อง
“รอแป๊บเดียว เอาเสื้อกับกางเกงไปรีดให้ด้วย”
แอลลี่ยังไม่ได้พูดอะไร เขาก็หายเข้าไปในห้องนอน แล้วส่งเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนส์ราคาแพงให้เธอ
“มันจะเกินไปแล้วนะ ทำไมฉันต้องรีด”
แอลลี่ยืนกอดอกไม่รับเอา
“งั้นก็ไปเอง ฉันจะนอนต่อ”
ไม่พูดเปล่า เขาถอยหลังเอื้อมมือจะปิดประตู
หมับ
“อ๊ะ!!ใจเย็น รีดก็รีด ”
ในที่สุดก็ต้องยอมเอาเสื้อผ้าไปรีดให้เขา
“ก็แค่จะไปมหาลัย จำเป็นต้องแต่งตัวดีขนาดนี้ไหม ชิ!!”
แอลลี่บ่นไปรีดไป ถ้าไม่ฉุกเฉินอย่าหวังว่าเธอจะรีดให้หรอกนะ
ผ่านไปซักพัก
“หืม ทำไมเสื้อผ้าเขาหอมจัง ใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มอะไรเนี่ย”
เธอหยิบเสื้อเขาขึ้นมาดม โดยไม่รู้เลยว่าคูเปอร์กำลังยืนพิงประตูมองเธอซักพักแล้ว
“นี่ยัยแสบ”
เสียงทุ้มพูดขึ้นจากทางด้านหลัง
“ว้าย!!ไอ้คนบ้าตกใจหมด พี่มาตั้งแต่ตอนไหน”
เธอโวยวายเสียงดัง รีบว่างเสื้อลงที่โต๊ะรีดผ้าอย่างร้อนรน
“มาตอนเห็นเธอเอาเสื้อฉันขึ้นไปดมนั่นแหละ โรคจิตชะมัด”
“พี่ว่าใครโรคจิต พี่นั่นแหละที่โรคจิต ปากดีมารีดเองเลยไหม”
เธอเถียงกลับอย่างไม่ยอม เสียหน้าเสียตาหมดเลย กว่าจะมาถึงมหาลัยก็ทะเลาะกันห้องแทบแตก เขาขับรถเข้ามาที่คณะบริหาร แอลลี่ตื่นเต้นจนมือเปียกชุ่ม คิดว่าวันรายงานตัวคนจะยังไม่เยอะ แต่นี่คนเยอะมากๆต่างหาก ไม่รู้ว่ารุ่นพี่มาทำกิจกรรมอะไรกัน
“กรี๊ด!!/กรี๊ด!!”
แต่ในระหว่างเธอกำลังงงว่าจะไปรายงานตัวที่ไหน เสียงกรี๊ดจากนักศึกษาสาวๆก็ดังขึ้น พร้อมร่างหนาของคูเปอร์ ที่ก้าวลงรถอย่างเท่ พร้อมสวมแว่นกันแดดสีดำ
เสียงกรี๊ดยังคงดังระงมจากกลุ่มนักศึกษาสาวๆ ที่ยืนอยู่หน้าคณะบริหาร ราวกับยืนอยู่หน้าเวทีคอนเสิร์ต
แอลลี่หันไปมองตามสายตาคนรอบข้าง แล้วก็อดจะเบะปากนิดๆไม่ได้
“จะอะไรนักหนา”
เธอบ่นอุบ พึมพำกับตัวเองเบาๆ
ร่างสูงของคูเปอร์เดินอ้อมมาที่ฝั่งเธอ ยืนกอดอกนิ่งๆ พร้อมแว่นดำบังครึ่งหน้า แต่ดูยังไงก็เด่นจนสะดุดตา
และที่แย่กว่านั้นคือ เขารู้ตัวว่ากำลังมีคนมอง และยิ่งยืนเท่เข้าไปอีก!
“รออะไร ทำไมไม่ไปไหนบอกกลัวสาย”
เสียงทุ้มถามอย่างรำคาญนิดๆ แต่ถ้าใครสังเกตดีๆ จะเห็นว่าเขามองตามเธออยู่ตลอดตั้งแต่ลงจากรถ
“ก็กำลังจะไปนี่ไง”
แอลลี่เบ้ปากใส่เขาแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปในกลุ่มนักศึกษาใหม่ที่ทยอยเข้าคณะ
ระหว่างที่กำลังมองหาโต๊ะลงทะเบียน เธอก็ได้ยินเสียงหวานจากด้านข้าง
“ขอโทษนะ นี่แถวรายงานตัวใช่มั้ย”
แอลลี่หันไปมอง เห็นผู้หญิงผมสั้นประบ่า ผิวขาว ตากลม หน้าตาน่ารักแบบหวานๆ ยืนอยู่ข้างๆ
“น่าจะใช่นะ ฉันก็เพิ่งมาครั้งแรกเหมือนกันอะ ยังงงๆอยู่เลย”
เธอตอบพร้อมยิ้มให้
“อ้าว พวกเธอก็มารายงานตัวเหมือนกันเหรอ”
เสียงสดใสอีกเสียงแทรกขึ้น พร้อมผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามาสมทบ หน้าตาคมเข้ม สูงโปร่ง ดูเป็นสาวมั่นชัดๆ
“เราอิงฟ้านะ เอกบริหารจัดการ ปีหนึ่งเหมือนกัน”
สาวหวานคนแรกแนะนำตัว
“ส่วนเราชื่อแก้มหอม เอกเดียวกันเลย”
สาวมั่นอีกคนพูดเสริมแล้วเอื้อมมือมาแตะแขนแอลลี่เบาๆ
“เธอล่ะ”
“แอลลี่ ปีหนึ่งบริหารจัดการเหมือนกัน”
เธอยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ มาปุ๊บก็มีเพื่อนเลย มันก็ไม่ได้แย่อะไร
“ดีเลย จะได้เป็นเพื่อนกัน”
แก้มหอมพูดพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชวนกันไปต่อแถวลงทะเบียน
ระหว่างที่ทั้งสามคนเดินคุยกันอย่างถูกคอ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“แอลลี่!”
เธอหันขวับไปมองเสียงคุ้นหู คูเปอร์ยืนอยู่ตรงนั้น ถอดแว่นดำออกเรียบร้อย ก่อนเดินถืออะไรซักอย่างในมือตรงมาหาเธอ
“พี่คูเปอร์ มีอะไรเหรอ”
เขาไม่ตอบแต่ยื่นอาหารเช้าใส่มือให้เธอ
“กินรองท้องไปก่อน เดี๋ยวปวดท้องขึ้นมา แม่จะหาว่าฉันไม่ดูแล”
เธอรับของกินมาอย่างงงๆ ท่ามกลางสายตาเพื่อนทั้งสองที่มองเขาไม่หยุด
“รายงานตัวเสร็จแล้วไลน์มา เดี๋ยวฉันกลับมารับ
ไปคณะแป๊บเดียว”
เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะหันหลังกลับอย่างเท่เหมือนเดิม
“ว้าว เท่ชะมัด”
แก้มหอมกระซิบกับอิงฟ้าเบาๆ พร้อมมองตามแผ่นหลังกว้างของคูเปอร์อย่างสนใจ
“พี่ชายเหรอ”แก้มหอมถามทันที หลังจากคูเปอร์เริ่มเดินไกลออกไป
“อ่า ก็ประมาณนั้นแหละ”
แอลลี่ตอบแบบกั๊กๆ พร้อมส่งยิ้มแหยๆ เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงดีว่าเขาไม่ใช่พี่จริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ใครอื่น
“มีพี่ชายแบบนี้ ไม่ต้องมีแฟนก็ยังได้เลยอะ”
แก้มหอมพูดต่อทันที แอลลี่ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง
“นั่นสิแอลลี่ พี่ชายเธอไม่ไช่แค่หล่อธรรมดานะ แต่โคตรหล่อเลยอะ นี่มันเทพบุตรชัดๆ”
อิงฟ้าทำหน้าเพ้อภพ จนแอลลี่นึกหมั่นไส้คูเปอร์
“นี่พวกเธออะ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว เขาไม่ได้หล่อขนาดนั้นซักหน่อย”
เธอส่ายหัวแล้วเดินไปต่อแถว แต่ก็ไม่วายเพื่อนสองคนจะเดินตามมาถามเรื่องคูเปอร์กับเธอ
- ผู้เขียน
