ช่วงสาย
“คูเปอร์!!น้องเป็นไงบ้างลูก”
ผ้าแพรกับปกป้องเดินเข้ามาในห้องหน้าตาดูเป็นห่วง
“ดีขึ้นแล้วครับ กินข้าวกินยาแล้วก็หลับต่อ”
เขาตอบอย่างงัวเงีย เพราะพึ่งงีบไปได้นิดเดียว
“แล้วทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้ ดูแลน้องยังไง”
ปกป้องถามเสียงดุ หน้าตาดูกังวลไม่แพ้ผู้เป็นภรรยา
“ผมพาน้องไปเดินตลาดครับ แล้วน้องก็กินของหลายอย่าง หมอบอกว่าน้องกินเยอะเกินไป”
เขารีบอธิบายให้พ่อกับแม่ฟัง สายตาทิ้งไปยังร่างบางที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง
“ทีหลังก็ระวังหน่อย เราเป็นพี่ต้องดูน้องสิ ”
ปกป้องยังบ่นต่อ
“พอเถอะคุณ ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้หรอก
นี่เสื้อผ้ากับของใช้ลูก ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วมากินข้าว แม่ให้แม่บ้านเตรียมมาให้แล้ว”
ผ้าแพรบอกลูกชาย พร้อมลูบหัวเบาๆอย่างเป็นห่วง
“ครับแม่ ”
แขนแกร่งกอดแม่อย่างออดอ้อน
“โตจนหมาเลียตูดไม่ถึง ยังอ้อนแม่เป็นเด็กๆไปได้ ”
ปกป้องส่ายหัวให้กับความอ้อนแม่ของลูกชาย
“เอ๊!!
