บทสนทนาระหว่างกันตา ชยุดาและภัคร์พิมลสิ้นสุดลงเพียงแค่นั้นเพราะทั้งคู่รีบไปขึ้นเวร หญิงสาวจึงเดินขึ้นมาที่ห้องพัก เจ้าตัวยังไม่ทันทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือบางล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดรับสาย
“ว่าไงจ๊ะดอลลี่”
“เสียงร่าเริงสดใสขนาดนี้ งั้นบอกหน่อยซิ เมื่อคืนโดนไม่โดน”
“โดนอะไรของแก” ภัคร์พิมลยิ้มอย่างเคอะเขินตอนที่ถามกลับ
“แหม อย่ามาทำเป็นใสๆ จ้ะ ก็โดนเข็มฉีดยาของอาจารย์หมอวีรภัทรไงล่ะ”
“อะไรของแกอะ ฉันไม่ได้ป่วยซะหน่อย”
ภัคร์พิมลแสร้งทำเป็นไม่รู้ในสิ่งที่ธนดลต้องการจะสื่อ ในขณะที่ความเป็นจริงนั้นเจ้าตัวกำลังดึ้งทึ้งผ้าปูที่นอนเพราะความขัดเขินอยู่
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องในสิ่งที่ฉันกำลังพูด อย่าหาทำ”
“แหม ก็คนมันเขินนี่ คิกๆ”
“แล้วตกลงนี่ยังไง”
“ฮึ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยอะแก เสียดายว่ะ”
“โอ้โห นังนี่มันร้ายค่ะหัวหน้า น้องพายน์ใสๆ ไม่
