“พี่มีความสุขมาก”
“สักวันพี่ใหญ่จะเบื่อข้าวหอมหรือเปล่าคะ”
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ” เขาลูบผมของเธอไปมา มือยังลูบไล้เรือนร่างของเธอเพื่อปลุกเร้าอารมณ์
“ก็... ไม่รู้สิคะ ข้าวหอมกลัวพี่ใหญ่เบื่อ” เธอรู้สึกเหมือนตัวเองจะยึดเขาเอาไว้เป็นที่พึ่ง อาจเพราะชีวิตของเธอไร้ญาติขาดมิตร แม้คิดว่ามีวิชาติดตัวไม่อดตาย แต่สังคมสมัยนี้น่ากลัว การมีคนปกป้องดูแลสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวเช่นเธอนั้น มันเป็นสิ่งที่ดี เรื่องวิชาความรู้หาเลี้ยงตัวได้ แต่เรื่องอันตรายจากคนรอบข้าง เธออาจจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้ตลอดรอดฝั่ง
“เบื่อ...”
“พี่ใหญ่จะเบื่อข้าวหอมเหรอคะ”
“ซะเมื่อไหร่” เขาบีบจมูกเล็กๆ ของเธอ รัตนปาตีทุบอกเขาเบาๆ เธอถึงกับใจแกว่งเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น
“ไม่เบื่อหรอก ถ้ากลัวเบื่อจะพิสูจน์ให้ดูดีไหม” เขาขึ้นทาบทับก่อนจะจูบเธออย่างดูดดื่ม
“อื้อ... พี่ใหญ่คะ ก็เราเพิ่งจะ... เมื่อกี้เองนะคะ” เธอหน้าแดงขณะพูดเสียง
