บลูรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ผิวเขาบางเวลาเจออากาศร้อนๆ มันเลยแดงแบบนี้ ไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ แต่สุดท้ายก็จำยอมจอมเผด็จการแบบไอ้จุนมันจนได้ ทำไมคนหัวทองขี้บังคับจังงง
แต่สุดท้ายบลูก็ขอต่อรองว่าจะแบกกระเป๋าของยาหยีกับจุนไปรอที่สตาร์บัคส์เอง ไม่ต้องให้ทั้งคู่เดินไปส่ง แยกกันที่ตรงนี้เลย ร่างเล็กหอบหิ้วกระเป๋ามาจนถึงร้านน้ำแบรนด์ดัง สอดส่ายสายตาหาโต๊ะว่าง ซึ่งความจริงแล้วเขาอยากนั่งข้างนอกมากกว่า แต่ปรากฏว่าไม่มีที่นั่งว่างเลย ก็คงต้องนั่งข้างในแล้วล่ะ
บลูเลือกที่จะเดินไปสั่งเครื่องดื่มก่อน จากนั้นค่อยเดินไปหาที่นั่ง จนกระทั่งดวงตาไปเจอเข้ากับใครบางคน รอยยิ้มซุกซนถูกจุดขึ้นยังมุมปาก วันนี้ก้าวขาข้างไหนออกจากห้องก่อนนะ ทำไมโชคดีจังเลย
พิภูเหลือบตามองเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ถูกใครบางคนจับมันเลื่อนออก อีกฝ่ายวางกระเป๋าที่หอบเอาไว้วางลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงแล้วยิ้มหวานให้กัน
“หนูขอนั่งกับแด๊ดดี๊นะ”
ชา
