ลินิน | ลูก

1915 คำ

“บ้า คุณหมอ ลินินไม่ได้ท้องสะหน่อยค่า ตลกอ่ะ^^” ฉันรีบหัวเราะกลบเกลื่อน จนเขาลืมตาขึ้นมอง หล่อจัง... เดี๋ยวสิ! รีบปิดความลับของเธอก่อน จะให้เขารู้ไม่ได้นะ! “ถ้าไม่ท้องตอนนี้ สักวันก็ต้องท้องอยู่ดี...” ? “คะ ทำไมคะ...” “ถามมากจริง...” ถอนหายใจใส่ฉันอีก “นะคะ ที่รัก..ตอบหน่อยสิ^^” “ถ้าไม่ท้อง ฉันก็จะทำให้ท้องเอง ไม่ต้องถามแล้วนะ” แล้วเขาก็หลับไป.. สรุปเขารู้รึยังเนี่ย!? ฉันโง่เอง ฉันจับใจความอะไรไม่ได้ แล้วนี่ฉันจะหลับลงได้ยังไง โอ้ย! ในหัวคิดแต่เรื่องนี้ ท้องทั้งทีอยากเซอร์ไพรส์พ่อของลูกหน่อยก็ไม่ได้ ฉันนอนพลิกไปพลิกมา จนคุณหมอสกินข้างๆตื่น เอ่อ..ขอโทษค่ะTT “ลินิน..เป็นอะไร” ถามเสียงเย็นๆ แอบหงุดหงิด “คุณหมอ..รู้อะไรมารึป่าวคะ แหะๆ^[]^” เขานึกคิด ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “รู้? อะไร ?” นั่นไง เขาคงยังไม่รู้! “เอ่อ ..รู้ว่า ลินินรักคุณหมอไง^^” เขายิ้มและดึงฉันไปกอด “เหมือนกัน ค่อยทำนะ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม