จะให้อยู่เฉยๆ มันก็ไม่ใช่ฉันสิ ฉันหาอะไรทำตลอด อยู่บ้านก็ช่วยคุณพ่อคุณแม่เลี้ยงหลาน ช่วยแม่บ้านทำกับข้าว... ฉันทำหมดจริงๆ
ทำหมดจนฉันเริ่มรู้สึก..ปวดท้อง
โอ้ย~ มันปวด โอ้ย!~ เหมือนฉันจะ..
ซ่าส์..... น้ำคร่ำ! ใช่แน่ๆ ใช่แน่ๆ น้ำคร่ำ!
“โอ้ยยยยย!! ปวด ท้อง!” ฉันรีบเดินไปจับเก้าอี้ไว้ เมื่อสองแฝดสลับกันถีบท้อง และดันตัวเองออกมาไม่หยุด
ฮือออออ !
“ลินิน!”
“น้ำตาล!” สามี กับพี่ชายเขารีบวิ่งมาหาฉันทันที ก่อนที่หมอสูติเจ้าของไข้เขาจะวิ่งออกไปเตรียมรถให้
หมอเท็นรีบประคองฉันไว้..เขาบีบมือฉันเบาๆไม่หยุด
“อดทนนะ อดทนนะ... “ ฉันหายใจหอบ พยายามพยักหน้าตอบเขาไป แต่เหงื่อมันกลับท่วมหน้าท่วมตาไปสะหมด ...โอ้ย ทำไมฉันปวดขนาดนี้!!
อย่าถีบแม่สิลู๊กกกก! อย่าถีบแรง แม่เจ็บ!!
“โอ้ย! ลูกถีบหนักมาก คุณหมอคะ ฮือๆปวดท้อง ไม่ไหวแล้ว!!” เมื่อหมอนายขับรถมาจอด หมอเท็น เขาก็รีบอุ้มฉันขึ้นรถไปโรงพยาบาลทันที
คลอด
