ผมขึ้นมาคุยกับครอบครัวเรื่องแต่งงาน ครอบครัวผมค่อนข้างเคร่งเรื่องนี้ เรื่องความรับผิดชอบ และให้เกียรติผู้หญิง
“เดี๋ยวแม่ต้องไปคุยกับพ่อเลี้ยงหนูลินิน เรื่องสินสอดทองหมั้นก่อน แล้วค่อยไปหาฤกษ์นะ” พ่อเลี้ยงงั้นเหรอ ผมไม่อยากให้แม่ผมไปยุ่งกับพ่อเลี้ยง และน้องเธอเลย
“พ่อเลี้ยงเลว...” ทุกคนหันมามองผมทันที
“ลูกว่าไงนะเท็น..”
“ผมไม่อยากให้ยุ่ง...หลอกใช้ลินินตลอด” แม่ผมเอามือทาบอก ถอนหายใจ และหันหน้าไปทางอื่น
“ยังไงเท็น..” พ่อผมเริ่มเอามือกอดอก เค้นผมอีกครั้ง ยิ่งพูด ผมยิ่งสงสารเธอ ผมไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นเลยแม่ง แต่ตอนนี้ พ่อแม่ และพี่ชายผม..จ้องเค้นผมอยู่..จ้องผมเป็นตาเดียว เฮ้อ!
“ลินินหาเงินคนเดียว เลี้ยงทั้งครอบครัว...”
“.....”
“น้องเกเร พลาญเงินขโมยเงิน...”
“.....”
“พ่อติดพนัน...” ทุกคนถอนหายใจพร้อมกัน รวมถึงผมด้วย
“เราต้องช่วยสะใภ้เรานะคุณ ทำไมอยู่กับครอบครัวแบบนี
