ยากว่ะ ไม่ให้ผมเครียด ลินินก็ยังคงเป็นลินิน กลัวคนอื่นจะเครียดตาม ผมนอนหลับตาบนตักเธอ..นอนคิดเรื่องนี้อยู่พักใหญ่
และวันนี้ผมมีนัดกับพ่อแม่ พร้อมพี่ชายตอนหัวค่ำ จะไปบ้านลินิน พอเจอน้องเธอ ผมก็รีบไลน์บอกทุกคนด่วน ผมอยากตัดปัญหาสะ ไม่สนใจแม่งละ ผมต้องคุยเรื่องนี้สักที รำคาญ!
ผมโคตรเพลีย เมื่อคืนผมจัดหนักทั้งคืน และ ตอนนี้ลินินก็พิงโซฟาหลับไปแล้ว เธอน่าจะเพลียเหมือนกัน ผมจึงรีบอุ้มเธอไปนอนในห้อง ก่อนจะโทรแลกเวรกับเพื่อน แล้วออกไปทำธุระตัวเอง
ธุระเธอนั่นล่ะ ตอนนี้พ่อแม่ผมคงเตรียมตัวรอแล้ว ผมจึงรีบขับรถกลับบ้านไปรับพร้อมกับพี่ชาย
“รู้สึกแปลกๆกับหวาน และลินิน...” อยู่ๆพี่ผมก็พูดขึ้นมา มันขมวดคิ้ว นึกคิดไม่หยุด
“ทำไม...”
“รีเฟลกซ์การตอบสนองเหมือนกัน อย่างกับคนเดียวกัน..” เออ จริงของมัน
“นิสัยเหมือนกันมั้ง...”
“ไม่ใช่แค่นั้นว่ะ แปลกจริง” อะไรของมันอีก แค่เรื่องครอบครัวลินินผมก็เครียดจะตายอ
