อันดามันเดินไปหาเขาด้วยความโมโห จ้องอย่างจะเอาเรื่อง มักกะโรนีแสนอร่อยที่ยังเหลืออยู่ก็เคี้ยวไปด้วย ก้องทวีปส่ายหน้าไปมาในกิริยานั้น แต่ก็ดูน่ารักมากกว่าน่าเกลียด
“อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่หวานนะ”
เธอทำท่าเอาเรื่อง เขาไม่ใส่ใจมาก ก่อนถามต่อ...
“หิวเหรอ”
ก้องทวีปถามล้อๆ ดวงตาพราว ขบขันเสียเต็มประดา ไม่เคยเห็นหญิงสาวในอิริยาบถแบบนี้เลย ปกติจะเชิดใส่เขาหรือไม่ก็วีนตลอด
“ใครบอก”
เธอทำหน้าปั้นยาก เชิดคอแข็ง รู้สึกว่าตัวเองหน้าแตกยับหมอยังไม่รับเย็บด้วยซ้ำ
“หิวก็กินเถอะ พี่ทำเผื่อ”
เขาพูดอย่างใจดี เธอแกล้งทำเป็นไม่สน เดินไปหยิบมักกะโรนีเททิ้งถังขยะหน้าตาเฉย
“ของไม่อร่อยแบบนี้ ใครจะกินลง เมื่อกี้แค่ลองชิมดู เห็นไหมว่าหวานคายเกือบไม่ทัน เพราะไม่อร่อยสักนิด”
ก้องทวีปมองมักกะโรนีที่เขาอุตส่าห์ผัดด้วยความเสียใจ แม้จะรู้ว่าเธอแกล้ง แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ ร่างสูงเดินกระแทกเท้าขึ้นบนห้องด้วยความ
