“คะ...คือ... เพ็ญเห็นคุณธีหายไปก็เลย... เอ่อ...”
“เป็นห่วงพี่”
เขาต่อให้ เธอไม่ตอบ... ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ช้ากว่าชายหนุ่มที่ตวัดแขนอุ้มร่างบอบบางขึ้นแนบอก
“อุ๊ย ไม่เป็นไรคะคุณธี เพ็ญเดินเองได้”
“เรียกเสียห่างเหินเลย เรียกพี่สิ แล้วก็แทนตัวเองว่าน้องเพ็ญด้วย” เขาย่ำเดินบนพื้นทรายขณะบอกหญิงสาวในอ้อมแขน
เพ็ญพิชชาได้แต่อ้าปากหวอ ตาโตมองเขาเหมือนเป็นคนแปลกประหลาด ไม่คิดว่าเขาจะพูดได้ด้วย เอ๊ย...ไม่ใช่ พูดกับเธอแบบนี้ เพราะปกติเขาดูเฉยชาที่สุด
“ถึงบ้านแล้วให้เพ็ญเดินเถอะค่ะ พะ...พี่ธีหนักแย่เลย”
เรียกเขาว่าพี่ก็รู้สึกอบอุ่นใจประหลาด
... แต่เขาไม่ตอบ ไม่ทำตามคำบอกยังอุ้มร่างน้อยพาขึ้นบันไดบ้านพักด้วยฝีเท้ามั่นคง
“เปิดประตูหน่อย” เขาบอกเหมือนขอร้องมากกว่าสั่ง แสงไฟหน้าบ้านที่เปิดอยู่ทำให้เห็นใบหน้าใสมองด้วยความสงสัย
“กุญแจอยู่ในกระเป๋ากางเกงพี่ ล้วงสิ”
ธีรวัชรบอกอีกครั้งเมื่อคนในอ้อม
