“อย่ากังวลไปเลย เราค่อยไปหาคุณพ่อวันหลังก็ได้”
เขาลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆ อันดามันจับมือเขามาถือเอาไว้กดแนบกับใบหน้า
“ขอบคุณพี่ก้องมากนะคะที่ดูแลหวาน”
อันดามันค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม ก้องทวีปก้มใบหน้าลงจุมพิตแก้มใสด้วยความรักและห่วงใย ทอดสายตามองภรรยานอนหลับไป เหมือนคอยดูแลปกป้องอยู่ข้างๆ ให้เธอคลายใจ
อันดามันค่อยๆ ปรือตาตื่นจากการนอนหลับใหล เธอมองไปโดยรอบปรากฏว่าเป็นห้องนอน ฝนด้านนอกตกกระหน่ำไม่ขาดสาย แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นสามีนอนกอดเธออยู่ เขาคงอุ้มเธอมานอนตอนที่เธอหลับอยู่ที่โซฟาด้านล่าง
ร่างอรชรพยายามขยับตัวให้เบาที่สุด แล้วชะงักอีกครั้งมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับพริ้ม ใบหน้าหล่อหวาน ขนตางอนงามทำให้อันดามันแตะมือสัมผัสเขาเบาๆ หัวใจสาวสั่นไหวเต็มตื้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่ก้อง”
เสียงแผ่วหวานเรียกชื่อเขาด้วยความรู้สึกรักเต็มหัวใจ ขยับกายอีกครั้งให้เบาที่สุด แต่คนข้างกายก็
