ที่บ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยวในไร่ชา ค่ำคืนนี้ถูกปรับแต่งให้เป็นเรือนหอสำหรับคู่บ่าวสาว
พนมไพรนอนมองดาวที่พร่างพราวอยู่เต็มท้องฟ้าโดยมีนลินนิภานอนซบอยู่กับบ่าของเขา
“หนาวไหม”
“หนาวค่ะ หนาวมากๆๆๆ”
“งั้นกอดแน่นๆ จะได้หายหนาว”
“ไม่อยากกอด อยากทำอย่างอื่น”
“อื้อ! ทำไมกล้าพูด”
“อ้าว... ทำไมจะไม่กล้าพูดล่ะคะ”
“เป็นสาวเป็นนาง พูดเรื่องนี้ก่อนได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้คะ ก็พ่อเลี้ยงบอกเองว่า ไม่มีอะไรที่นลินนิภาทำไม่ได้ ไม่ใช่เหรอ”
“ก็จริง งั้นทำเลย”
“ว้าย! ไม่ได้หมายความว่าทำแบบนี้”
นลินนิภาส่งเสียงวี้ดว้ายพลางปัดป้องคนที่ค้อมกายขึ้นคร่อม ก่อนจะหัวเราะเมื่อเจอหนวดเคราซุกไซ้ให้จั๊กจี้
“ฉันบอกหรือยังว่า... ฉันรักบัว”
“ไม่เคยบอกค่ะ”
“แล้วไม่น้อยใจเหรอ”
“ไม่เลยสักนิด”
“ทำไม”
“ก็สิ่งที่พ่อเลี้ยงทำให้หนู มันมากกว่าคำว่ารักแล้วค่ะ มากที่สุดเท่าที่หนูจะคิดว่าจะมีใครทำให้หนูได้ หนูขอบคุณมา
