“โธ่! ภูอย่าโกรธเดือนสิคะ ก็เดือนรักคุณมาก อยากให้คุณอยู่กับเดือนตลอดเวลานี่”
“ผมไม่ชอบให้คุณยุ่งเรื่องการทำงานของผม แล้วคุณก็สัญญาแล้วนะว่าจะปรับปรุงเรื่องนี้”
เขาเอ่ยเสียงเรียบ พยายามอธิบายเหตุผลของตัวเองด้วยการควบคุมอารมณ์โมโหไปด้วย
ดุจเดือนทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินที่ชายหนุ่มบอก กลับยิ่งซุกหน้าเนียนคลอเคลียไปกับแผ่นหลังกว้างของเขาแทน
“งอแงจะตามมาถึงนี่ ผมก็ยอมคุณแล้ว คุณก็ต้องทำตามกติกาสิ”
คนพูดแกะสองมือที่ประสานกันอยู่ที่เอวของตัวเองออกทันที ก่อนจะหันตัวกลับมาหาร่างบางนั้น แล้วจับร่างหล่อนแกมบังคับให้ยืนตัวตรงแล้วจ้องตาหล่อนเขม็ง
“ก็เดือนเหงานี่คะ ใจคอจะปล่อยเมียให้อยู่ห้อง เซ็ง ๆ คนเดียวหรือไง?”
ดุจเดือนยืนกระทืบเท้าเบา ๆ ทำหน้างอแง
“ผมว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะ”
แววตาจริงจังของคนพูดดูเหมือนจะเริ่มแข็งกร้าวขึ้นในขณะจ้องตาอันหวาดหวั่นของเจ้าหล่อน ดุจเดือนรีบหลบสายตาไม่กล้าจะสู
