“ช่างเถอะค่ะ…หวาเองก็ผิดด้วยที่ปล่อยตัวไป”
น้ำเสียงที่ตอบกลับมาของเจ้าหล่อนฟังดูเหมือนกำลังค่อนขอดเล็กน้อย
หล่อนรู้สึกอยากหยิกตัวเองแรง ๆ สักทีที่ทำผิดแล้วยังจะไปโมโหภูผา จริง ๆ ควรจะละอายกับอาทิตย์และดุจเดือนด้วยซ้ำ
“พี่ต่างหากที่ผิดเต็ม ๆ ผิดกับหวา และก็ผิดกับสองคนนั้นด้วย”
ภูผารีบหันมาหายี่หวาด้วยสีหน้ากังวล
“งั้น…เราก็จบเรื่องนี้เถอะค่ะ” พูดจบยี่หวาก็รีบลุกพรวดขึ้นทันที ภูผาเงยหน้าขึ้นมองตามพลางขมวดคิ้ว
“ยิ่งถ้าเป็นไปได้…การอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ ก็ยิ่งไม่ควรค่ะ”
เจ้าหล่อนทำหน้าตึง ๆ เสียงแข็งขึ้นพยายามควบคุมอารมณ์เคืองขุ่นในใจอย่างที่สุด
ยี่หวาอยากจะวิ่งหนีเขาไปจากตรงนี้เพราะกลัวภูผาจะจับได้ว่าหล่อนกำลังรู้สึกยังไง
แต่ภูผาไม่รอให้หล่อนทำอย่างนั้นง่าย ๆ แน่ ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วคว้าเอวหล่อนไว้แน่น
ยี่หวาโซเซเล็กน้อยก่อนจะรีบคว้าโอบไหล่แข็งแรงของเขาไว้ทั้งสองมือจนแน่น
