ไออุ่นของบอสตัวร้าย

บอสเจ้าเล่ห์กับแผนลงพื้นที่

ตอน 3

เสียงเงียบไปชั่วครู่ ก่อนชายหนุ่มเจ้าของแววตาคมจัดจะเอนตัวพิงเก้าอี้ หยิบปากกาหมุ่นเล่นแล้วพูดเสียงเรียบ

ธีภัทร :

"งานนี้ผมจะลงพื้นที่ด้วย"

ทุกคนในห้องประชุมหันขวับ

ธีภัทร :

ยิ้มมุมปาก

"งานใหญ่ขนาดนี้ จะปล่อยให้พนักงานไปดูไซต์งานเองได้ไง"

ไออุ่น :

เธอหรี่ตาน้อยๆ คิดในใจเขามาไม้ไหนอีกล่ะ...

แต่ยังไม่ทันได้เอ่ย เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นมา อย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

คณิน ศักดิ์ภพ :

รองผู้อำนายการฝ่ายพัฒนาโครงการ ชายวัยสามสิบปลายๆ หน้าตาดี มีบุคลิกสุภาพแต่ในใจซ่อนบางอย่างไว้ลึก

เขาแสร้งหัวเรานิดๆ

"หัวหินไม่ใช่ที่เสี่ยงอะไร ถ้าจะส่งคนของผมไปจัดการ ผมว่า~"

ธีภัทร :

ปรายตามมองคณิน สายตาคมกริบแบบไม่ต้องใช้คำพูด

"ผมจะไปเอง และจะเอาเลขาไปด้วย"

ไออุ่น :

เธอขมวดคิ้วนิดๆ นี่เขาจะลากฉันไปด้วยอีกคน

คณิน :

เขาเก็บสีหน้าแต่ในใจสั่นไหว แผนที่เขาวางไว้กำลังจะพัง การโกงงบไซต์งานที่หัวหิน ไม่ควรมีใครมาเห็นของจริง ยิ่งไม่ควรเป็นธีภัทร แต่ถ้ามันตายในระหว่างลงพื้นที่ หุ้นของเขาทั้งหมดอาจกลายเป็นของคณินทันที เพราะคณินคือหลานชายคนเดียวของ ท่านธัช พ่อของธีภัทร

เขายิ้มเจื่อนๆ

"ครับถ้าท่านบอสตั้งใจขนาดนั้น ผมก็ขออำนวยความสะดวกทุกอย่างเลยครับ"

แต่ในใจของเขา

เงียบ... มืด... และเต็มไปด้วยอันตราย

ไออุ่น :

เหลือบมองธีภัทร และหันไม่มองคณิน เธอจับสังเกตคณินเธอคิดในใจ ธีภัทรเขาจะรู้ทันกลเกมนี้หรือเปล่า รอง ผอ.ฝ่ายพัฒนาโครงการ สุภาพภายนอก แต่ทะเยอทะยานและฉลาดแบบเงียบๆ กำลังโกงงบประมาณโครงการ ICON HAVEN

คณิน :

เขายิ้มบางๆ แบบมีเล่ห์เหลี่ยม นั่งคิดในใจ

ถ้าธีภัทรมันตาย หุ้นของเขาจะพุ้งทันที เพราะผู้บริหารอีกคนตายไปแล้ว และยังไม่มีทายาท

แต่คณินเขาเข้าใจผิดหุ้นส่วนอีกคนที่เขาพูดถึง คือพ่อของไออุ่นตอนนี้ผู้ถือหุ้นคือ 'ออระกาน'

ตัดมาตึกธีธัชกรุ๊ป ช่วงเย็นวันเดียวกันหลังเลิกงาน แดดยามเย็นสะท้อนกระจกเงาของตึก ระฟ้าในย่านธุรกิจใจกลางเมือง

ไออุ่น :

เธอกำลังเดินออกจากลิฟต์ และก้มดูโทรศัพท์ที่มีข้อความ

📲

เคน :

"ถึงแล้ว อยู่หน้าตึกกำลังจะจอดรถ"

ไออุ่น :

ริมฝีปากเธอเม้มแน่นเบาๆ ก่อนพิมพ์ตอบไป

"รอแป๊บนึงกำลังลงไป"

ไออุ่นเธอก้าวออกจากอาคาร พนักงานรอบข้างทยอยกลับกันอย่างอ่อนล้า รถสปอร์ตคันหนึ่งจอดอยู่ริมถนน ผู้ชายในเสื้อเชิ้ตแบรนด์หรู กางเกงสแลคพอดีตัว เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้เธออย่างรู้งาน

เคน :

เขายิ้มให้เธอแบบที่เคยทำเสมอ

"หิวหรือยัง ไปกินร้านเดิมนะเค้ารู้ว่าเธอชอบอะไร"

ไออุ่น :

เธอฝืนยิ้มน้อยๆ แต่ไม่พูดอะไร

ตัดไปที่ชั้น 5 คนในลิฟท์กระจกกำลังเคลื่อนตัวลงมายังชั้นล่าง

ธีภัทร :

ธีภัทรยื่นที่กระจก มองลงมาเบื้องล่างอย่างไร้ อารมณ์ แต่ภายในกลับแปลกไปจากทุกครั้งที่เคยมอง สายตาคมเงียบ จับจ้องไปยังไออุ่นที่ขึ้นรถกับผู้ชายแปลกหน้า ไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อนแน่นอน ท่าทางเขา มันบอกชัดเจนว่าเป็นมากกว่านั้น

ธีภัทร :

กำมือไว้แน่นในกระเป๋ากางเกง ริมฝีปากยกขึ้นน้อยๆ อย่างเหน็บแนมกับตัวเอง

"แฟนเหรอ..."

เขาพึมพำกับตัวเองๆ ก่อนก้าวท้าวออกจากลิฟท์ ราวกับจะถามใครบางคนที่ไม่มีอยู่ตรงนั้น แต่แววตาเย็นชาลงในทันที เงียบเย็นอย่างคนที่เริ่มไม่พอใจ

ตัดกลับมาที่รถของเคน

เคน :

เขาขับรถไปพลางพูดจาอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง

"ยังทำงานหนักเหมือนเดิมเลยนะ เดี๋ยวไปหัวหินก็พักผ่อนสักวันเนอะ"

ไออุ่น :

เธอพยักหน้าเบาๆ

"ขอบคุณนะที่มารับ"

เคน :

เขายิ้มให้เธอ

"แน่นอน ฉันแฟนเธอนี่น๊า"

... ใช่ เคนเขาคือแฟนในวัยเรียนของเธอ จะเรียกว่าแฟนก็ยังไม่ใช่ จะเรียกว่าเพื่อนก็ยังไม่เชิง แต่ก็เป็นผู้ชายที่แอบนอกใจเธอ หลอกว่าเงินที่ยืมไปคือค่าหน่วยกิต แต่จริงๆ

เอาไปซื้อกระเป๋าให้ผู้หญิงอีกคน คนที่บอกว่ารักจริง ตั้งแต่มัธยมปลาย... แต่เขาก็ไม่เคยปล่อยมือจากเธอเลย

ตัดกลับมาที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขาชั้น 28

ธีภัทร :

เขาเดินย้อนกลับขึ้นลิฟท์ เพื่อเข้าไปที่ห้องทำงาน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าโปรไฟล์พนังงานในระบบภายในบริษัท นิ้วเขาเลื่อนไปที่เลขาคนใหม่ ชื่อว่าไออุ่น ไม่มีนามสกุลในไฟล์นี้ เพราะเธอลงทะเบียนแบบพิเศษ

ธีภัทร :

เขานิ่งไปอึดใจ

"ทำไมฉันไม่รู้จักเธอมากกว่านี้วะ..."

ธีภัทรเขาปรายตามองโทรศัพท์ ที่ปลายสายโทรเข้ามา

📲เก่ง :

ลูกน้องคนสนิท และเป็นคนขับรถประจำตัวธีภัทรที่เข้าไว้ใจที่สุด รักเหมือนพี่น้องคนหนึ่ง

"เจ้านายผมจอดรถรอเจ้านายหน้าอาคาร จะเกือบชั่วโมงแล้วครับ เจ้านายทำอะไรอยู่"

ธีภัทร :

เขาเสียงเรียบไร้อารมณ์

"เอ่อ... กำลังจะลงไปฉันลืมของ"

เก่ง :

"วันนี้เสียงดุดันแปลกแฮะ... เจ้านายเรา"

คืนนี้เคนยังคงพาไออุ่น ไปนั่งที่ร้านประจำของพวกเขา ร้านเดิมโต๊ะเดิม เพลงเดิม แต่ความรู้สึกของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ขณะเดียวกัน

ธีภัทร :

เขายืนมองภาพกล้องหน้าตึกย้อนหลังอีกครั้ง เฟรมที่เคนเปิดประตูให้เธอขึ้นรถ ชายผู้นั้นยิ้มกว้าง แต่ในสายตาเขา คือรอยยิ้มของนักล่า

ธีภัทร :

"มันจะไม่ยิ้มแบบนั้นได้อีกนานหรอก"

ห้องทำงานส่วนตัวของธีภัทร เวลา 19.12 น.

ธีภัทร :

เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินวนไปมาภายในห้องโทนเข้ม เขายืนกอดอก หน้าต่างเบื้องหลังเขาเป็นฉากหลังของเมืองยามค่ำ แต่ในหัวของเขามีแต่ภาพ ไออุ่นนั่งรถไปกับชายคนนั้น

"มันเป็นใคร..."

"ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักด้วยวะ"

เขาไม่พยายามหลอกตัวเองอีกต่อไป เขาไม่ชอบที่เธอขึ้นรถกับคนอื่น

เก่ง :

เขาเดินเข้ามาหลังได้รับสายเรียกขึ้นมาด่วน

ธีภัทร :

เขาพูดเสียงนิ่งแต่เย็นจัด

"สืบให้ฉันที ผู้ชายที่มารับเลขาฉันเมื่อเย็น...ฉันอยากรู้ทุกอย่าง ตั้งแต่อยู่ที่ไหน ทำงานที่ไหน ไปไหนต่อจากบริษัท"

เก่ง :

เขาถามย้ำหลังจากคำว่า ไปไหนต่อจากบริษัท

"นายครับ... บริษัทเขา หรือบริษัทเราครับ"

ธีภัทร :

เขาสะดุ้งนิดๆ กับคำถามเพราะถ้าไปไหนต่อจากบริษัทเขา คือตอนเขาเลิกงาน แต่ถ้าไปไหนต่อจากบริษัทเราคือต้องตามติด ชีวิตเขาณะเวลานี้เลย

"เอ่อ... ทั้งสอง"

เก่ง :

เขาสบตาเจ้านายและพยักหน้า

"ครับ... เจ้านาย"

เวลาผ่านไปสามชั่วโมงต่อมา

เก่ง :

กลับเข้ามาพร้อมแฟ้มบางๆ และใบหน้าที่เหมือนคนไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่

ธีภัทร :

เขานั่งพิงโซฟาหนัง มือถือแก้ววิสกี้ไว้ในมือ สายตาเฉียบเย็น

"พูดมา..."

เก่ง :

เขาวางเอกสารลง

"ชื่อ เคนภพ ณัฐธาดา ชื่อเล่นเคน คบกับคุณไออุ่นตั้งแต่มัธยมปลาย เรียนจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน สาขาเดียวกันครับนาย"

ธีภัทร :

เขาพลิกแฟ้ม เคนภพยิ้มหล่อจัด ถ่ายรูปคู่กับไออุ่นเมื่อหลายปีก่อน แววตาเธอในภาพนั้นดูไว้ใจ... เกินไป

เก่ง : พูดต่อ

"เขาไม่ได้มีงานเป็นหลักเป็นแหล่งครับ ตอนนี้เป็นนักบริหารโปรเจกต์อิสระในบริษัท SERA GROUP ของเพื่อนสนิทเจ้านายเองครับ"

ธีภัทร :

เขาชะงัก แล้วยิ้มมุมปาก

"โลกกลมซะด้วย..."

ชื่อ เรย์ คือหนึ่งในเพื่อนร่วมวงนักลงทุนที่เขาไว้ใจ แต่ไม่สนิทพอจะรู้เรื่องลูกน้องของอีกฝ่ายทุกคน

ธีภัทร :

เขาถามเสียงต่ำ

"แล้ว...?

เก่ง : พูดต่อ

"เคน เป็นแฟนคนแรกของคุณไออุ่น คบกันตั้งแต่มัธยมปลายจนเข้ามหาลัย เขาคือคนที่ทำให้เธอ กลัวการไว้ใจ เพราะแอบนอกใจเธอ และขอยืมเงินเธอไปเปย์ผู้หญิงคนอื่นบ่อยครั้ง แต่เขายังวนเวียนกลับมาเสมอ เพราะเขารู้ว่าคุณไออุ่นใจอ่อนกับ ความทรงจำเก่าๆ และเธอก็ยังไม่รู้ว่า ผู้ชายคนนี้หลอกเธออยู่ตลอดเวลา"

ธีภัทร :

เขานั้งเอานิ้วชี้ไปค้างไว้ที่คางแล้วปรายตามองเก่ง

เก่ง : พูดต่อแต่กลืนน้ำลาย

"เอ่อ... ผมตามต่อจากคอนโดของคุณไออุ่น แล้วครับให้ผมพูดต่ออีกมั้ยครับนาย..."

ธีภัทร :

เขาขมวดคิ้ว หน้าตาเขาแบกรับแบกสู้ เมื่อได้ยินคำว่าตามต่อจนถึงคอนโดนของไออุ่น

"ก็พูดมาสิ... รอฟังอยู่!