ไออุ่นของบอสตัวร้าย

พุ่งตัวเข้าหาบอสสุดหล่อทั้งหัวใจ

ตอน 6

เสียงกรี๊ดของไออุ่นดังแหลม เธอวิ่งฝ่าคนงานมากมายโดยไม่ทันคิด

ไออุ่น :

พุ่งตัวไปข้างหน้าหัวใจเธอเต้นโครมคราม เพราะทั้งตกใจทั้งเป็นห่วง แต่ก่อนที่ร่างบางของเธอจะถึงเขา มือหนาๆกลับคว้าร่างเธอไว้แน่น

ธีภัทร :

เขาเงยหน้าขึ้นทันเห็นดวงตาเบิกกว้าง ฉับพลันเขากระโดดหลบ! โครงเหล็กกระแทกพื้นห่างจากเขาเพียงไม่กี่คืบ

ไออุ่น :

เธอถูกดึงกลับเข้ามาในอ้อมแขน ในจังหวะเสี้ยววินาทีเท่านั้น ตุบ!

ร่างเธอล้มทับบนตัวเขาเต็มๆ เธอหลับตาปี๋ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว และแรงกระแทก เสียงลมหายใจของบอสธีภัทร อยู่ใกล้แค่เอื้อมเธอได้ยินเสียงเขา 'อึก...' เหมือนพยายามกลั้นความเจ็บ

ไออุ่น :

เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นเขานอนราบอยู่บนพื้น แขนข้างหนึ่งกอดเธอแน่น เหมือนยังไม่แน่ใจว่าเธอปลอดภัยหรือเปล่า

ธีภัทร :

เขามีแผลถลอก และเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ขาดเล็กน้อย เผยให้เห็นเลือดแดงๆ ซึมออกมา

ไออุ่น : "บอส"

เสียงเธอสั่น เธอยันตัวลุกขึ้นเล็กน้อย

"ขา...แขนนี่ ทำไมถึง...บอสเจ็บเหรอ"

ธีภัทร :

เขายิ้มบางๆ มุมปากทั้งที่หน้าซีดนิดๆ

"ไม่เป็นไร"

เขาตอบเบาๆ เหมือนไม่อยากให้เธอรู้เจ็บแค่ไหน

ธีภัทร :

น้ำเสียงเขายังนุ่ม แต่แฝงแววบางอย่างที่ทำให้เธอใจสั่น

"คุณกระโดดเข้ามาหาผมก่อนรู้ตัวไหม"

ไออุ่น :

เธอน้ำตาคลอ

"บอสเจ็บตรงไหนอีกมั้ย เจ็บมากมั้ย..?

ธีภัทร :

"คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะไออุ่นมันอันตราย ถ้าผมหลบไม่ทันเราสองคนได้เป็นเจ้าที่เฝ้า โครงการนี้แน่"

ไออุ่น :

ประคองธีภัทรลุกขึ้นด้วยใบหน้าแตกตื่นน้ำตาคลอ เธอเม้มปากแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

"ฉันแค่...ไม่คิดอะไรเลยตอนนั้น แค่กลัวว่าบอสจะเป็นอะไร..."

ไออุน :

เสียงสั่น ลมหายใจขาดห้วง

"นี่มันไม่ใช่อุบัติเหตุ! ฉันเห็นคนปลดสายเคเบิล นี่มีคนจงใจทำร้ายคุณอาจต้องการหวังชีวิต"

ธีภัทร :

มองหน้าไออุ่น สับสนและโกรธจัด ก่อนจะหันไปมองบนออฟฟิศชั้นสอง ที่นั่นคณินยืนมองลงมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วหันหลังเดินจากไป

ธีภัทร :

กำหมัดแน่น

"ผมจะไม่ยอมตายง่ายๆหรอกน้าคณิน เกมนี้เพิ่งเริ่ม"

ขณะที่พนักงานในไซต์งานตะโกนเสียงดัง

"เฮ้ย ! แคนหล่นมีคนอยู่ตรงนั้นเข้าไปดูเร็ว"

หัวหน้าไซต์งาน : ตะโกน

"เรียกรถพยาบาล เรียกวิศวกร"

พนักงานในไซต์งาน :

พวกเขารอดแล้วมีคนเจ็บ โชคดีจริง"

เสียงฝีเท้าวิศวกรกรูเข้าไปหลายคน

วิศวกร :

"ขยับแคนออกก่อน! ระวังมันจะหล่นเพิ่ม"

เก่ง :

เขาวิ่งฝ่าคนเข้าไปทันที เสียงโลหะเสียดสี วิ่งตึงตังเสียงคนกรูตาม

"เจ้านายเจ็บมากไหมครับ"

ธีภัทร :

นิ่งแต่หายใจแรง เขายกมือขึ้นโบกเบาๆ

"ฉันไม่เป็นอะไรไม่ต้องห่วง"

ธีภัทร :

เขากวาดตามองรอบวงช้าๆ สีหน้าเคร่ง เขามองหน้าพนักงานทีละคนไม่พูดสักคำ เหมือนกำลังประเมินความเสียหาย หลังจากนั้นเขาหันมามองหน้าไออุ่น

ธีภัทร :

พูดช้าหนักแน่นคุมอารมณ์

"ไม่มีใครเป็นอะไรมากใช่ไหม...?

เขาหยุดพูดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ

"ใครสั่งให้ยกแคนตอนนี้ ทีมวิศวกรกำลังอัดคลิปวีดีโอ เพื่อช่วยกันประเมินความปลอดภัยอยู่"

ธีภัทร :

เสียงเฉียบสั่งการทันที แม้เจ็บแต่ไม่แสดงออก

"หยุดงานตรงนี้ ตรวจเครื่องจักรทุกจุด ใครเป็นคนเซ็นผ่านให้มาพบผมที่นี่ด้วย พรุ่งนี้เรามีประชุมกัน"

หัวหน้าไซต์งานงาน :

"ครับคุณธีภัทร"

ขณะนั้นรถโรงพยาบาลเข้ามาถึงไซต์งานพอดี

ไออุ่น :

"บอสคะไปตรวจร่างกายกันเถอะค่ะ"

ธีภัทร :

เขาปฏิเสธเสียงเบา

"ให้เขากลับไปผมไม่ได้เป็นอะไรมาก"

ธีภัทร :

พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงความอบอุ่นเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ถลอกนิดหน่อย เดี๋ยวให้คุณเลขาผมทำแผลให้ก็พอ"

เก่ง :

เขามองหน้าเจ้านายอย่างเป็นห่วง แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้เขาหันไปบอกเจ้าหน้าที่รถพยาบาล

"กลับได้เลยครับเจ้านายผมไม่เป็นอะไรมาก"

ตัดไปที่น้ำเพชรเธอตกใจมาก เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเหตุการแบบนี้

ไออุ่น :

เธอเดินหลบออกมาจากธีภัทรสักครู่

"น้ำเพชร ~ น้ำเพชร"

เสียงเธอเรียกหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง พักหนึ่งก็มีเสียงตอบรับกลับมา

น้ำเพชร :

"ไออุ่น...ฉันอยู่ตรงนี้"

น้ำเพชรเธอนั่งกอดเข่าร้องไห้โฮ อยู่ข้างรถตู้ของบริษัท เมื่อเธอเห็นไออุ่นเดินเข้ามาใกล้ เธอรีบลุกขึ้นกอดไออุ่นไว้แน่นทันที

น้ำเพชร :

"ยัยบ้าเอ้ย...เธอพุ่งตัวเข้าไปหาบอสแบบนั้นได้ยังไงหือๆๆ เธอรู้ไหมฉันคิดว่าเธอกับบอส...! หือๆๆๆ เสียงน้ำเพชรเธอร้องไห้ไม่หยุด เสียงดังจนกลบพื้นที่ตรงนั้น

ไออุ่น :

เธอกอดเพื่อนไว้แน่น ปลอบน้ำเพรชเบาๆ

"ฉันกับบอสปลอดภัยดี แกเลิกร้องได้แล้ว"

หลังจากนั้นเก่งก็เดินเข้ามาหาพวกเธอทั้งสองคน

เก่ง :

"คุณไออุ่นครับเจ้านายมีคำสั่งให้หาที่พักที่นี้หนึ่งคืนครับ ขอเป็นโรงแรมห้าดาวนะครับ"

ไออุ่น :

เธอตอบรับอย่างรวดเร็ว

"ได้ค่ะ... เดี๋ยวดิฉันจะรีบจองให้นะคะ"

น้ำเพชร :

หลังจากที่เธอเช็ดน้ำตาอาบแก้มเสร็จ พูดขึ้นทั้งเสียงสะอื้น

"สมกับเป็นบอสธีภัทรจริงๆ ย้ำต้องโรงแรมห้าดาว"

ไออุ่น :

เธอแค่ยิ้มบางให้เพื่อน แล้วกอดน้ำเพชรอีกที

"โอ๋ๆ น๊าแก ฉันขอโทษ"

ตัดมาที่มุมของคณินที่แผนจัดการธีภัทรพัง

คณินเดินก้าวเท้าเข้ามาในล็อบบี้ ใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตาวุ่นวาย ก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่ชั่วโมงแผนที่เขาจัดการธีภัทร พลาดอย่างไม่คาดคิด

ลูกน้อง :

เสียงจากสายโทรศัพท์

"นายครับ... ตำรวจเริ่มขยับแล้วครับ จะให้เก็บอะไรอีกมั้ย?

คณิน :

เขากัดฟันสั่งเบาๆ

"เก็บให้หมด... อย่าให้มีแม้แต่กล้องวงจรปิดทุกตัว"

เขากดวางสาย แล้วหันไปสวมหน้ากากของ นักธุรกิจหนุ่มใจเย็นอีกครั้ง

ไออุ่น :

เธอนั่งคุกเขาอยู่ตรงหน้าธีภัทร ในล็อบบี้โรงแรมหรู

"เจ็บไมคะบอส ถ้าเจ็บบอกฉันนะคะ"

ธีภัทร :

เขานั่งอยู่บนโซฟาหนังสีเข้ม เสื้อเชิ๊ตถูกพับแขนขึ้น เผยให้เห็นแผลถลอกเล็กๆ บริเวณแขน ไออุ่นเธอคุกเข่าอยู่ข้างหน้า กำลังเช็ดแผลเบาๆ ด้วยสำลีชุบยา เขาพูดเสียงเรียบแต่แฝงความอบอุ่น

"ไม่เป็นไรครับ ผมมีแผลเล็กน้อยเดี๋ยวให้คุณทำแผลให้ก็พอ"

ไออุ่น :

มือที่จับสำลีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

"ถ้าเจ็บก็บอกนะคะฉันจะเบามือกว่านี้"

คณิน :

แสร้งยิ้มเดินเข้ามาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ธีภัทร...ยังไม่นอนอีกเหรอ? นึกว่าขึ้นไปพักที่ห้องแล้ว"

ธีภัทร : ไม่มองหน้า

คณิน :

เขารีบเดินเข้ามาใกล้ มองแผลแล้วหันไปมองไออุ่นอย่างผ่านๆ

"ได้ยินลูกน้องในไซต์งานบอกว่า เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับนายเลยแวะมาดู"

คณิน :

ยิ้มเจือจางแต่แฝงแววไม่ไว้ใจ

"ดีนะที่มีเลขาคอยดูแล ไม่อย่างนั้นแผลแค่นี้ อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ ถึงหูท่านธวัชได้เลยนะครับ"

ธีภัทร :

เขาหรี่ตาลงนิดหนึ่ง มองคณินด้วยสายตาที่อ่านยาก

ธีภัทร :

เสียงนิ่ง เย็น แต่สุภาพ

"คุณคณินไม่ต้องห่วงผมไม่เป็นไร แค่แผลถลอก"

คณิน :

ยิ้มบางแต่มีแววดูไม่ธรรมชาติ

"ครับ...ห่วงแค่นั้นเอง เฮ้อ...วันนี้เหนื่อยจริงๆ คิดไปก็ยังห่วงตอนได้ยินข่าวนั่น ผมหัวใจแทบหล่น"

คณิน : มองสบตา

"โชคดีนะ ที่นายปลอดภัย"

ธีภัทร :

สีหน้านิ่งแต่ดวงตาสงสัย

"โชคดีจริงๆ..."

ไออุน :

เธอนั่งฟังความเสแสร้งของคณินอยู่นาน เธอจึงถามขึ้นน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงแววสงสัย

"ตอนนั้นรองผู้จัดการ อยู่ที่ไหนคะถึงไม่เห็นพวกเราตอนเเคนหล่นลงมา แต่...เอ่อ! ดิฉันเห็นลูกน้องคุณเดินออกจากไซต์งาน ก่อนเเคนจะหล่นลงมา"

คณิน :

ชะงักเล็กน้อยแต่ไม่หันไปทันที คำถามฟังดูธรรมดา แต่ในใจเขากลับร้อนวูบขึ้นทันที

"เธอสงสัยอะไรหรือเปล่า... หรือแค่ถามเฉยๆ"

คณิน :

แววตากระตุกเล็กน้อยแต่ยังเล่นบทต่อ

"นายคิดว่าฉันจะมีส่วนเกี่ยวเหรอ? ธีภัทร...เราเป็นญาตกันนะผมร่วมงานกับพ่อนายมาตั้งกี่ปี ผมไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นหรอก"

คณินเขาหัวเราะเบาๆ กลบความตึงเครียด

"พูดแบบนี้ คนอื่นได้ยินจะนึกว่าเราทะเลาะกันเอานะ"

ภายในใจเขากลับเต้นระรัว หลักฐานถูกเก็บแล้วแต่ธีภัทร ยังมีท่าทีแบบนี้มันหมายความว่าอะไร เขารู้ หรือกำลังแกล้งทำเป็นไม่รู้...

คณิน :

แกล้งทำเป็นเหมือนเป็นห่วง

"ถ้ามีอะไรก็บอกผมได้นะอยากให้นายปลอดภัย"