ไออุ่นของบอสตัวร้าย

คุณล้วงคองูเห่าคุณไม่ควรอยู่คนเดียวคืนนี้

ตอน 8

ไออุ่น :

เธอหยิบสำลีขึ้นมาไม่สบตา

"หน้าที่เลขาคือดูแลทุกเรื่องค่ะ โดยเฉพาะเวลาบอสซุ่มซ่าม"

ธีภัทร :

หัวเราะเบาๆพิงพนักโซฟา สายตาเจ้าเล่ห์จ้องเธอ

"เอ...หรือคุณจะห่วงผมเป็นพิเศษก็ได้นะผมไม่ติด?

ไออุ่น :

เงยหน้ามองสบตาเขานิ่งๆ ไม่พูดอะไร ก่อนจะกดสำลีลงบนแผลแรงกว่าเดินเล็กน้อย"

ธีภัทร :

สะดุ้งแล้วร้องเสียงหลง

"โอ๊ย! โอ๊ย! ไออุ่น! ผมเจ็บนะคุณ...."

ไออุ่น : ทำหน้านิ่งพูดช้าๆ

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ บอกแล้วว่าอาจแสบหน่อย"

ธีภัทร :

ยกมุมปากขึ้นอย่างยียวน ดวงตาแพรวพราว

"รู้ตัวไหมคุณกำลังทำร้ายเจ้านายตัวเอง"

ไออุ่น :

มองหน้าเขานิ่งๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ฉันแค่ทำแผลค่ะจะทำร้ายบอสไปทำไม ในเมื่อบอสก็เจ็บตัวอยู่แล้ว"

บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะ แต่ไม่ใช่ความอึดอัดเป็นเพียงเสียงหัวใจ ที่เต้นดังขึ้นของคนทั้งสองคน โดยไม่มีใครพูดถึงมัน

ธีภัทร :

พูดเบาๆ ขณะมองใบหน้าเธอใกล้ขึ้น

"...คุณน่ากลัวกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะคุณเลขา"

ไออุ่น :

เธอวางขวดยาลงเบาๆ แล้วลุกขึ้น

"และคุณ ก็ไว้ใจคนง่าย กว่าที่ฉันคิดไว้อีกเหมือนกันค่ะบอสธีภัทร"

ธีภัทร :

เขายิ้มบางคล้ายๆหัวใจพองโตปรายตา มองร่างบางเดินผ่านหน้าไป เขาคิดในใจ

~ใครกันที่ไว้ใจคนง่าย อย่าให้เห็นร้องไห้ขี้มูกโป่ง มาซบอกบอสคนนี้ก็แล้วกันนะ แม่เลขาตัวแสบ

ไออุ่น :

"บอสคุณกินยาแล้วนอนพักนะคะ วันนี้หกโมงเย็นมีนัดกับหัวหน้าฝ่ายโยธา กับตำรวจนอกเครื่องแบบ"

ธีภัทร :

"นี่มันยังไม่เจ็ดโมงเช้าเลย คุณไปไซต์งานไม่ยอมมาปลุกผม"

ไออุ่น :

"บอสถ้าบอสไปด้วยฉันว่า คุณเก่งคงได้แต่พยุงคุณเดิน คงไม่มีเวลาไปตามเช็คกล้องวงจรปิดแน่ๆ"

ตัดมาที่ห้องทำงานของคณินหน้าไซต์งานหัวหิน

ไฟในห้องเปิดเพียงบางดวง คณินนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีเข้ม มือถือแนบหูน้ำเสียงต่ำเยือกเย็น

คณิน : เสียงนิ่งสั้นชัดเจน

"แจ้งไปที่หัวหน้าฝ่ายจัดซื้อ ให้ดำเนินเรื่องคืนเหล็กล็อตนี้ บอกเหตุผลว่าไม่ผ่านสเปค มาตราฐานโรงงานไม่ตรงกับโครงการ"

ลูกน้อง : เสียงปลายสาย

"ครับ...แล้วจะเอายังไงกับของที่อยู่หน้าไซต์?

คณิน :

"จัดรถรับคืน คืนนี้...ไม่ต้องให้ใครรู้มาก ส่งเหล็กเดิมจากฐานโครงการเก่าในโกดัง เอากลับมาแทนให้หมดภายใน 12 ชั่วโมง"

คณิน :

หยุดสั่งแล้วกดเสียงเย็นลงยิ่งกว่าเดิม

"ฉันไม่สนว่าจะต้องยกมือไหว้ใคร ยังไงรอบนี้ฉันต้องรอด"

ลูกน้อง :

"นายครับช่วงเย็นมีนัดกับบริษัทคู่ค้าเหล็ก ที่จะส่งคืนนายจะให้ผมเข้าไปรับเลยไหมครับ"

เสียงฮาร์ดดิสก์ถูกโยนลงไปในถังน้ำกรด กลิ่นควันคละคลุ้ง

คณิน : พูดกับลูกน้องอย่างเยือกเย็น

"ถ้ามันไม่มีหลักฐาน...มันก็ไม่มีทางจับกูได้ แกเขามาได้เลยที่นี่ไม่มีอะไรต้องกังวล ความเสียหายของเหล็กล็อตนี้ซะอีกที่ต้องหาทางออก"

ห้องประชุมกรมโยธาช่วงหกโมงเย็น

ธีภัทรมาถึงอย่างรีบเร่ง ขณะที่หัวหน้ากรมโยธาเปิดโน๊ตบุ๊ค ต่อจากจอโปรเจกเตอร์

หัวหน้ากรมโยธา :

"คุณธีภัทรผมว่าคุณควรดูสิ่งนี้"

ธีภัทร : สีหน้าเคร่งเครียด

"มีอะไรหรือครับ?

หัวหน้ากรมโยธา : กดคลิปโดรนขึ้นจอ

"เมื่อวานขณะทีมเราส่งโดรนขึ้นไป ถ่ายประเมินโครงสร้างเหล็กก่อนจะยกเข้าที่ เราจับภาพชุดนี้ไว้ได้"

ภาพจากโดรนปรากฏบนจอ แสดงให้เห็นชายสองคนกำลังตัดสายเคเบิล ที่เชื่อมกับโครงเหล็กก่อนที่เหล็กจะหล่นลงมา ทำให้แรงกระชากแคนหักให้ดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุ

ธีภัทร : ดวงตาเบิกโพลง

"จับมันมาให้ได้ว่ามันเป็นใคร เค้นจนกว่ามันจะยอมรับ"

หัวหน้ากรมโยธา : พยักหน้าแล้วพูดต่อ

"ภาพนี้ไม่เพียงแสดงให้เห็นว่าการตัดสายเคเบิล ไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุ แต่มันเกิดจากการวางแผนล่วงหน้า และนั้นถือเป็นความผิดทางอาญา"

ขณะที่เก่ง พร้อมตำรวจนอกเครื่องแบบเดินเข้ามา

เก่ง :

"เชิญครับคุณตำรวจ นั่นคุณธีภัทรเจ้านายผมครับ"

ธีภัทร :

"สวัสดีครับคุณตำรวจ...เอ่อ..."

"ผมร้อยตำรวจเอกอนุชา"

ธีภัทร :

"ครับเชิญทางนี้ครับ ผมมีหลักฐานบางอย่างให้ดู"

ร้อยตำรวจเอกอนุชา : มองหน้าธีภัทร

"คุณสงสัยว่าใครอยู่เบื้องหลัง?

ธีภัทร :

สายตาแข็งกร้าว จ้องมองไปที่โครงเหล็กที่ยังหลงเหลือ แต่เขายังไม่พูดอะไร

ร้อยตำรวจเอกอนุชา : แจ้งธีภัทร

"เมื่อเช้าได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดใกล้จุดเกิดเหตุ กล้องวงจรปิดหายทุกตัวเลยครับ ทั้งไซต์งานมีแต่หัวกล้องเปล่า ไม่มีสายไฟไม่มีเครื่องบันทึก"

ธีภัทร : สีหน้าไม่เชื่อ

"เป็นไปไม่ได้เมื่อวานตอนผมเข้ามา กล้องยังติดอยู่ไฟยังเขียว แล้วอยู่ดีๆจะหายหมดได้ยังไง?

ร้อยตำรวจเอกอนุชา : ถอนหายใจ

"สายเคเบิลโดนตัดแบบตั้งใจครับ ไม่ใช่แค่กล้อง เซิร์ฟเวอร์ก็โดนยกออกไปหมด ไม่มีแม้แต่สายไฟที่หลุดคาที่"

ธีภัทร : เริ่มกัดฟันแน่น พูดเบาๆ

"มันรู้ว่าผมจะกลับมาดู มันลบทุกอย่างไว้ล่วงหน้า"

ร้อยตำรวจเอกอนุชา : ถามธีภัทรอีกครั้ง

"คุณสงสัยใคร?

ธีภัทร : เขาเอ่ยชื่ออย่างมั่นใจ

"คณิน..."

คำพูดนั้นทำให้หัวหน้าควบคุมงานตกใจ อย่างเห็นได้ชัดจนร้อยตำรวจเอกอนุชา รู้เลยว่าจะปิดคดีนี้ต้องเริ่มจากจุดไหน ต่อจาก สองคนในภาพวงจรที่ตัดสายเคเบิลบนแคนนั้น

ธีภัทร :

"คณิน เขารู้ทุกจุดในไซต์งานนี้ดีเกินไป และเขาคือคนเดียวที่มีเหตุผลจะล้มผมให้ได้"

ร้อยตำรวจเอกอนุชา :

"ผมขอต้นฉบับหลักฐานทั้งหมดนะครับ แล้วพรุ่งนี้เจอกันอีกครั้ง ผมจะออกหมายเรียกทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมด ไปสอบปากคำ รวมถึงหัวหน้าฝ่ายควบคุมงานด้วยนะครับ แต่ถ้าหากใครหลบหนีในช่วงเวลานี้ผมจะออกหมายจับทันที"

หัวหน้าฝ่ายควบคุมงาน : ตอบเสียงสั่น

"คอ~~ครับบ"

ธีภัทร :

"ถึงเวลาคืนเกม แล้วคุณคณิน"

ตัดมาช่วงสองทุ่มวันเดียวกันโรมแรมหรูหัวหิน

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับห้องไปอาบน้ำ

ธีภัทร : คุยกับปลายสายเก่ง

"เริ่มเลยตามนี้นะเก่ง เอ่อ...! เพื่อความปลอดภัยของทั้งสองสาวเอาตามนี้"

เก่ง : เขาวางสายพร้อมกับความมึง 'งง'

"จะให้น้ำเพชรหญิงโสดกับ~ กับชายโสดอย่างผม มานอนห้องเดียวกันนี้นะเจ้านาย เมื่อสายก็ให้บอกคุณหนูไออุ่นว่า ช่างซ่อมน้ำประปาของโรงแรมลาป่วย แช่งเขามันปาบนะนาย"

เก่ง : เขาถอนหายใจยาว~

"เอาก็เอาวะ นายจดทะเบียนกันมาก็ห้าปีแล้ว ต้องได้เห็นฉากหวานของเจ้านายสักครั้ง ถึงเขาจะไม่รู้จักกันก็เถอะ"

เก่ง :

ยกมือตบหน้าผากตัวเองไปหนึ่งครั้งก่อน จะเดินไปเคาะห้องของน้ำเพชร ก๊อกๆๆ เก่งยืนรออยู่ครูหนึ่ง

น้ำเพชร : เธอเปิดประตูออกมายิ้มบาง

"อ้าว...คุณเก่งนี้เอง คิดว่าไออุ่นมาขอนอนด้วย ห้องเธอน้ำไม่ไหลตั้งแต่เมื่อคืน"

เก่ง : เขาพูดอย่างจำเป็น แต่น้ำเสียงเต็มใจ

"เจ้านายสั่งให้เราย้ายขึ้นไปชั้น18 ห้องนอนข้างกัน คุณรีบเก็บของนะครับผมช่วยยกกระเป๋า"

น้ำเพชร : เธอเป็นหญิงสาววัย 23 ปี หน้าตาน่ารัก หุ่นอวบขาวสูงผมยาว ดวงตากลมโตรวมๆ คือเป็นผู้หญิงที่สวยฐานะดีคนหนึ่งเลย แต่เธอจะออกซื่อๆนิดๆ

"ค่ะคุณเก่งรอฉันสักครู่นะคะขอเก็บกระเป๋าสักครู่"

เก่ง : ถอนหายใจยาวเหมือนยกภูเขาออกจากอก เขาไม่คิดว่าเธอจะไม่ถามอะไรสักคำ

ตัดมาห้องพักธีภัทร

ไออุ่นเธออาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเป็นชุดลำลองเรียบๆ เตรียมจะกลับห้องตัวเอง แต่พอเปิดประตูก้าวเท้าออกจากห้องน้ำ เจอธีภัทรยืนพิงประตูหน้าห้องรออยู่แล้ว

ธีภัทร : เสียงเรียบเยือกเย็น แต่น้ำเสียงชัดเจน

"คุณล้วงคองูเห่า..."

ไออุ่น : เธอชะงักทันทีมองสบตาเขานิ่งๆ

"ฉันไม่เข้าใจคุณหมายถึงอะไร?

ธีภัทร : ยิ้มมุมปากเดินเข้ามาใกล้

"ไม่ต้องแกล้งซื่อหรอกคุณไออุ่น คนที่กล้าเช็กงบประมาณจัดซื้อเหล็ก ย้อนหลัง 4 เดือนนั่นแปลว่าคุณ ไม่ได้แค่สงสัยคณินแล้วล่ะ"

ไออุ่น :

เธอกำลังจะอ้าปากตอบ แต่ธีภัทรชิงพูดก่อน น้ำเสียงเปลี่ยนไปจริงจังขึ้น

ธีภัทร :

"ผมไม่โทษคุณ...แต่คุณไม่ควรอยู่คนเดียวคืนนี้"

ไออุ่น : ยกคิ้ว

"หมายความว่ายังไงคะบอส?