ที่พึ่งสุดท้ายของมิเชลก็คงหนีไม่พ้นคอนโดของโอลีฟ ตั้งแต่มาถึงจนป่านนี้เธอก็ยังเอาแต่นั่งกอดเข่าเหม่อๆ อยู่บนโซฟา ทอดสายตามองวิวเมืองด้านนอกกระจกไม่กะพริบตา ราวกับว่าวิวตรงหน้าคือประติมากรรมล้ำค่าอันดับหนึ่งของโลก
แทนไทโทรตามเธอสายแทบไหม้ สุดท้ายก็ต้องบอกเขาไปตามตรงว่าอยู่ที่คอนโดของโอลีฟ ไม่อย่างนั้นเขาคงวิ่งวุ่นตามหากันไปทั่ว
ไอ้เสียใจก็ส่วนหนึ่ง แต่จะมาโกรธจนไม่คุยกันเพียงเพราะเขามีลูกมีเมียแล้ว คนที่เป็นได้แค่เพื่อนอย่างมิเชลดูจะล้ำเส้นเกินไป
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง
"ใครมาอ่ะลีฟ"
"ไม่รู้ดิ"
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง
"มาแล้วค่า~" เสียงสดใสของโอลีฟดังขึ้นจากห้องครัว ไม่กี่วินาทีเธอก็ปรี่เข้าไปเปิดประตูออกกว้าง ทำให้พบกับแทนไทที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"อุ๊ย คุณแทนไทนี่เอง"
ชื่อของคนที่อยู่หน้าประตูทำให้มิเชลถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอไม่กล้าแม้แต่หันมามองเขาด้วยซ้ำเพราะอาย
