วันต่อมา
ฉันรู้สึกตัวตื่นในเช้าวันใหม่เมื่อผ้าม่านทึบแสงถูกเลื่อนเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ ทำให้แสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งแสงเข้ามาภายในห้องนอน อาการปวดกระบอกตาเพราะนอนน้อยทำให้ฉันต้องหลับตาลงอีกครั้ง แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดทับบริเวณเอวคอดก็ทำให้เปิดตาโตขึ้นโดยอัตโนมัติ
นี่ลืมไปได้ยังไงว่าตอนนี้นอนอยู่ในห้องของแทนไท และเมื่อเลื่อนสายตาลงไปมองบริเวณเอวก็พบกับแขนหนักๆ ที่พาดทับอยู่ตรงนั้น ส่วนหมอนที่ฉันหนุนอยู่นั้นเป็นแขนอีกข้างของเขา ลมอุ่นๆ จากจมูกคมกำลังเป่ารดลงมาบนหลังคอของฉันชวนให้ขนลุกซู่อย่างบอกไม่ถูก พูดง่ายๆ ก็คือแทนไทกำลังนอนกอดฉันอยู่ข้างหลังในท่าตะแคงข้างนั้นเอง
เมื่อคืนตั้งใจว่าจะรอจนเขาหลับแล้วแอบหนีออกไป แต่ด้วยความเพลียจึงทำให้หลับสนิทจนถึงเช้า ฉันนอนนิ่งฟังเสียงลมหายใจเข้าออกของเขาอยู่สักพัก แทนไทตอนนี้คงยังหลับสนิทจึงเป็นโอกาสดีที่ฉันจะออกไปจากห้องนี้ โดยไม่ต้องเจอหน
