ฉันขังตัวเองอยู่ภายในคอนโดของโอลีฟถึงสองวัน ยังกินได้แม้จะน้อยไปหน่อยแต่การนอนนั้นหลับสนิทดี ที่ไม่ได้ออกไปไหนเพราะอ่อนเพลียจากพิษไข้หวัดใหญ่ ซึ่งเล่นงานร่างกายฉันอย่างหนักหน่วง มันปวดร้าวไปหมดเหมือนมีค้อนพันอันมาทุบตามตัว จึงได้แต่นอนพักยาวๆ และงดรับรู้ทุกสิ่งรวมถึงเรื่องเขา แต่การนอนมันก็ทำให้ฉันฝันถึงแทนไทอยู่ดี ฝันว่ามีเขามานอนกอดอยู่ข้างๆ ทุกคืน
แม้ความจริงเขาไม่ได้ติดต่อฉันมาเลยก็ตาม คงนี้น่าจะตัดขาดกันแล้วจริงๆ
"วันนี้เป็นยังไงบ้างแก ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม" โอลีฟที่ยืนทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวหนุงหนิงกับพี่บอสร้องถามทันทีที่เห็นฉันเปิดประตูห้องนอนออกไป
"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบใจแกมากนะแล้วก็ขอบคุณนะคะพี่บอสที่รักษาเชล" โชคดีใช่ไหมที่พี่บอสเป็นหมอ ไม่อย่างนั้นฉันอาจนอนเน่าตายโดยไม่รู้สาเหตุก็ได้ เพราะเพื่อนเอาแต่บอกว่าฉันป่วยเป็นไข้ใจ ที่ไหนได้ไข้หวัดใหญ่เล่นงาน
"ไม่เป็นไรครับ เป็นภาระขอ
