“ผมขอโทษ” คนหน้ามึนออกแรงมากขึ้น ดึงเมียเข้ามากอดแนบอก พอเธอเงยหน้าขึ้นมาขึงตาดุใส่เขา ศิรภพก็ยิ้มหวานแล้วจุ๊บหน้าผากมน
จารวีถอนหายใจแรง เธอเข้าใจว่าเขารักและอยากทุ่มเทกับงาน แต่เขาควรรักตัวเองด้วย
“แบ่งงานไปให้คนอื่นทำบ้างสิคะ คนของคุณไว้ใจได้ทั้งนั้น คุณภพไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ จากับลูกรอคุณกลับบ้านทุกวัน ถ้าคุณยังทำงานหนักแบบนี้ต่อไป เกิดวันหนึ่งร่างกายไม่ไหว แล้วคุณหายไปจากชีวิตพวกเรา จากับลูกจะอยู่ยังไง ต่อให้มีเงินทองมากมายแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีคุณ จาก็…”
“จา…”
ศิรภพกอดคนที่เริ่มสะอื้นไห้ เขาลูบศีรษะเธอเบา ๆ
“เป็นอะไร…เดี๋ยวนี้อ่อนไหวง่ายจัง”
“คุณภพสนใจด้วยหรือว่าจาเป็นจะเป็นอะไร รู้สึกยังไง”
คนงอนแล้วพาลว่าเสียงเจือสะอื้น
“ไม่สนใจได้ไง เมียทั้งคน ไม่เอา…อย่าร้อง ต่อไปผมจะกลับบ้านให้ตรงเวลา กลับมากินข้าวเย็นกับคุณกับลูกทุกวันนะครับ คราวนี้จะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว”
“สัญญาจริง ๆ นะ
