28
วันต่อมา
ฉันมาทำงานกลุ่มที่คอนโดคะนิ้งตั้งแต่เช้าพอตกเย็นฉันก็ขอกลับก่อนเพราะต้องไปหาคุณหญิงนลินที่บ้าน สองคนนั้นบอกว่าจะพามาแต่ฉันก็ปฏิเสธไปไม่อยากให้เพื่อนลำบากขับรถกลับไปกลับมา ฉันนั่งรถประจำทางมาที่บ้านหลังใหญ่
"น้ำขิงมาขอพบคุณหญิงค่ะ"ฉันบอกพี่บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าประตู
"คุณน้ำขิงเข้าไปได้เลยครับ"บอดี้การ์ดอนุญาตอย่างง่ายพร้อมหลบทางให้ฉันเดินเข้าไปในประตูรั้ว แตกต่างจากครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ กว่าจะได้เข้าไปต้องตรวจนั่นตรวจนี่โทรประสานงานกันให้วุ่น
"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มขอบคุณแล้วเดินเข้าไปที่ประตูรั้วที่ใช้สำหรับคนเดินเข้าออก
ฉันเดินดูสวนดอกไม้หน้าบ้านหลังใหญ่ตลอดทางเดิน มันสวยมากเหมาะกับบ้านหลังใหญ่นี้จริงๆ ฉันเดินไปเรื่อยไม่รีบร้อนจนถึงตัวบ้าน
"น้ำขิง มาแล้วหรอลูกทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อน แล้วตากรูฟล่ะ"คุณหญิงนลินเดินเข้ามากอดฉันที่ประตูบ้าน ท่านเรียกฉันว่าลูกแทนตัวเองว่าแม่ม
