เขากระชากร่างภรรยาขึ้นจากโซฟาตัวยาว ยัดเสื้อผ้าใส่มือให้เธอสวมใส่
พิรวดีมือสั่นเทา แข้งขาอ่อนแรงไปด้วยเมื่อต้องเอื้อมไปหยิบเสื้อผ้าที่ขาดไม่มีชิ้นดีมาสวมใส่ มือน้อยกอบกุมหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บ พยายามพยุงกายเอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่นลงไปให้เขาสมเพชเวทนามากกว่านี้
รติภัทรกระแทกกระทั้นสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้ภรรยาที่แต่งตัวเสร็จแล้ว เพราะเสื้อผ้าที่ขาดไม่มีชิ้นดี ซึ่งเขาไม่อยากให้ใครมองเรือนร่างของภรรยา เขามีสิทธิ์มองเธอคนเดียวเท่านั้น
มือหนาเอื้อมไปกระชากร่างที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงอย่างไม่ปรานี
“โอ๊ย!” พิรวดีร้องด้วยความเจ็บก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะก้าวขาไม่ออก
คนห่วงเมียช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มแนบอกเสียเอง พิรวดีจำต้องกอดคอหนาเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตกจากอ้อมแขนของเขา
“อย่าดีใจไปล่ะ ที่พี่อุ้มเพราะไม่อยากให้เธอประจานตัวเองให้ใครได้เห็น ไม่ใช่พิศวาสหรือห่วงใยอะไร
