“หายแล้ว เดี๋ยวก็ไม่เจ็บ อย่าให้โดนน้ำล่ะ” เด็กชายรติภัทรเอ่ยบอกยิ้มๆ
“ค่ะ พี่ติใจดีจัง ต่อไปพี่ติจะมาเป็นพี่ชายของวดีใช่ไหมคะ” เด็กหญิงตัวน้อยชวนคุย
“ใช่ครับ คุณแม่ของวดีเป็นญาติของคุณพ่อพี่หรือเปล่า คุณพ่อญาติเยอะ พี่จำไม่หมด” เด็กชายเอ่ยถามเหมือนเด็กที่อยากรู้อยากเห็นทั่วๆ ไป
“ญาติเหรอคะ”
เด็กหญิงตัวน้อยกะพริบตาปริบๆ ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามารดาเป็นญาติกับเจ้าของบ้านหลังนี้หรือเปล่า รู้แต่ท่านบอกว่าจะพามาอยู่ที่นี่เท่านั้น
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
พิรวดีในวัยเด็กส่ายหน้าไปมา ผมยาวด้านหลังปลิวไปตามแรงลม ฟันของเด็กหญิงตัวน้อยเป็นซี่เล็กๆ น่าเอ็นดู แถมเจ้าตัวยังตัดผมหน้าม้าปิดหน้าผากเอาไว้ ยิ่งเพิ่มความน่ารักเข้าไปใหญ่
“ญาติห่างๆ คุณพ่อแน่เลย เพราะคุณพ่อไม่เคยเอ่ยถึง” เด็กชายตัวโตกว่าทำท่าครุ่นคิด
“อยู่นี่เองหาตั้งนาน” อนงค์จูงบุตรสาวคนเล็กมายืนอยู่หน้าบุตรสาวนอกไส้ ถอนใจพรืดเมื่อเจอพิรวดี
