พิรวดีห้ามเสียงสั่น ยังไงอนงค์ก็คือแม่ของเธอ จะดีจะชั่วก็คือบุพการี เธอไม่อยากได้ยินใครด่าว่ามารดาเสียๆ หายๆ
“หึ! ช่างเป็นลูกกตัญญูเสียจริง แต่พี่จะด่าแม่เธอ มีอะไรไหม แม่เธอมันสารเลว ชอบแย่งสามีชาวบ้าน หิวเงิน และจิตใจโสโครก”
เผียะ!
ใบหน้าหล่อเหลาคมคายหันไปตามแรงตบ พิรวดีมองมือตัวเองสลับกับมองหน้าสามีด้วยความตกใจ เธอไม่ได้ตั้งใจ แค่ไม่อยากให้เขาประณามมารดา และสุดที่จะทนกับคำหยามหยันของเขาอีกต่อไป
“กล้าตบหน้าพี่อย่างนั้นเหรอวดี”
รติภัทรคำราม กดร่างบอบบางบนที่นอนด้วยความโมโห พิรวดีอยากจะหายตัวได้ เธอไม่ชอบอารมณ์แบบนี้ของเขาเลยจริงๆ มันช่างน่ากลัวนัก พี่ติคนดีของเธอกลายร่างเป็นอสูรไปแล้วเหรอนี่
“พี่ติ วดีขอโทษ วดีไม่ได้ตั้งใจ”
พิรวดีขอโทษปากคอสั่น แต่อสูรร้ายที่โมโหโกรธามีหรือจะยอมรับฟังคำขอโทษจากสาวน้อย
“ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ” รติภัทรถามเสียงเหี้ยม
พิรวดีหลับตาไม่อยากมองใบห
