หวังว่าลูกคงไม่รังเกียจโรงงานเล็กๆ ที่พ่อเพียรสร้างมากับมือ
ในที่สุดก็มาถึงบรรทัดนี้จนได้ ความจริงพ่ออยากพูดกับลูกด้วยตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย แต่พ่อก็ไม่มีโอกาส เวลาเราเจอกัน พ่อได้แต่เก็บเกี่ยวความรู้สึกแห่งความปลาบปลื้มเอาไว้ ลึกๆ พ่ออยากขอบใจวดี เพราะหากไม่ใช่เรื่องของวดี ติคงไม่ยอมมาพบพ่อ
อดีตมันไม่มีวันที่จะแก้ไขได้ แต่ปัจจุบันเราต้องทำให้ดีที่สุด อนาคตมันถึงจะดี พ่อเริ่มคิดแบบนั้นตั้งแต่แม่ของลูกจากไป ประโยคสุดท้ายที่พ่ออยากบอกด้วยหัวใจของพ่อก็คือ พ่อรักติ รักแม่มากนะ
รัก
ภคิน
รติภัทรปิดจดหมายฉบับนั้นลงด้วยหัวใจวูบโหวง เขามองร่างที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวจนน่าใจหาย ร่างสูงเดินไปหยุดข้างเตียง ก่อนจะนั่งลงเบาๆ แล้วกุมมือนิ่มนั้นเอาไว้แนบอก
“ใช่ครับพ่อ ผมรักวดีที่สุด และไม่มีวันจะหยุดรักเธอได้ตราบชั่วชีวิตจะหาไม่ ผมรักเดียวใจเดียวเหมือนพ่อ ผมให้อภัยพ่อทุกสิ่งทุกอย่า
